نگاه مهمان؛
نقض غرض با روی اضافه
کادو دونی: یکی از مهم ترین دلیلهای وجود نداشتن انگیزه ای پررنگ برای سپردن سمتی مهم در دستگاه فرهنگی، ناامید کردن خیلی از امیدواران بود.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و ادب: مرضیه راوری پژوهشگر ادبیات، یادداشتی با عنوان «نقض غرض با روی اضافه» درباره ی مساله راه اندازی تشکیلات جدید و مستقل حوزه شعر نوشته که برای انتشار در اختیار خبرگزاری مهر قرار گرفته است.
مشروح این یادداشت را در ادامه می خوانید:
«بیایید از همین اول، برویم سر اصل ماجرا و آنرا از جاهای مهم ترش مرور کنیم؛ بعد هرجا که لازم شد، فلاش بک بزنیم به گذشته، تا معلوم شود قصه از کجا به کجا رسیده است. ماجرا درست از وقتی شدت گرفت که دولت جدید مستقر شد و ارکان وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی شکل گرفت و به تناسب شأن و تجربه و تخصص و پیشینه، کارهای گوناگون، به برخی از مدیران عمدتا تازه نفس اما آزموده و بی هیاهو سپرده شد.
یکی از مهم ترین دلیلهای وجود نداشتن انگیزه ای پررنگ برای سپردن سمتی مهم در دستگاه فرهنگ، ناامید کردن خیلی از امیدواران بود؛ امیدوارانی که با نهایت اعتماد و توان، هرچه را لازم بود فراهم نموده بودند تا جهاد و عدالت فرهنگی خصوصاً در حیطه ادبیات و به خصوص در زمینه شعر شروع شود و پا بگیرد و جلو برود و خیلی ها را با خود همراه کند و به مقصد برساند. اصلاً چرا مشخصاً سراغ مصادیق نرویم؟ این روایت را از سایت شهرستان ادب به نقل از فارس بخوانیم: «علی جنتی، وزیر فرهنگ و ارشاد اسلامی در حاشیه مراسم روز قلم در پاسخ به سوال فارس در خصوص تذکرات اخیر رهبر انقلاب در دیدار با شاعران، پیرامون حوزه فرهنگ گفت: معظم له چیز خاصی به وزارت ارشاد نفرمودند؛ فقط در مورد گسترش شعر، فرمودند از دولت ها آبی گرم نمی گردد و باید کار را به بخش خصوصی واگذار کرد. ایشان به ویژه بطور ویژه از شهرستان ادب یاد کردند که البته در گذشته یکسری ارتباطات داشتیم اما عنایت و تذکر ایشان منجر به آن می شود که بیشتر با مجموعه مجامع شعری ارتباط برقرار نماییم و حمایت های گسترده صورت گیرد».
نتایج مبارکی از حمایت همه جانبه ارگان ها و وزارتخانه ها و نهادها و… با این هدف که منویات مقام معظم رهبری تحقق یابد به دست آمد، اما رفتار و رویه عوض شد تا آنچه حاصل می شود، نقض غرض باشد. سران این گروه اکثریت حرفه ای جامعه ادبی را با رفتارهای سلیقه ای شان پس زدند و در نهایت به سرعت در خلاف جهتی که دلسوزان بی طرف نشان می دادند و رهبر معظم انقلاب فرموده بودند، به سمت بروکراتیک شدن و دولتی ترشدن قدم برداشتند. و البته که کار از بروکراسی هم گذشت و به جاهای تاسف انگیزتر کشید؛ طوری که بودجه های حاصل از تفاهم نامه های مختلف با مراکز دولتی، بجای آنکه صرف آموزش مبتدیان و پشتیبانی از بزرگان و برقراری عدالت فرهنگی شود، خرج چاپ کتاب های گروهی اندک، بعد از داوری های عجیب و غریب بهانه جویانه، نوکردن در و دیوار و راه اندازی استودیو برای تبدیل سروده های خودمانی به ترانه و تصنیف با ساز و آهنگ و صدای گران ترین نوازندگان و آهنگسازان و خوانندگان روز شد؛ تولیداتی که به هیچ روی، بازخورد جدی مردمی نداشت و تنها فایده اش همان فوایدی بود که از جیب بیت المال به جیب عوامل ساخت و تولید سرازیر می شد.
کافی است آماری از این تولیدات و خصوصاً «الف ویژه» هایش انتشار یابد و البته که از برخی موارد نگفتنی هم که اهالی حرفه ای ادبیات از آنها خبر دارند، باید گذشت! طرفه این که در ادامه، تعدادی از این جماعت اندک که هنوز حتی در سرایش ترانه و تصنیف هم به سطحی قابل قبول نرسیده بودند، در مجموعه های تحت مدیریت خودشان، پرچم آهنگسازی هم بلند کردند و قاعدتاً از عوایدش هم بهره مند شدند! می دانید چرا؟ سرمستی حاصل از احساس قدرت و لابی گری، سبب شده که این افراد، بدون ترس از اتلاف بودجه و امکانات، و البته با دسته بندی خودمحورانه، به خود معدودشان اجازه بدهند هر کاری بکنند و در صورتیکه همه جا هستند، طلبکار همه و حتی دور ماندگان از مناصب و مراکز هم باشند.
متأسفانه جریان تازه زیاده خواهی، در عین ناباوری، در روز عاشورای حسینی به اوج خود رسید؛ جایی که حتی مجری باسابقه تلویزیون هم متوجه بوی تند حرف های یکی از دو مهمانش شد و تقلاهای نه چندان پسندیده او را که باطن نجیب و شهرستانی ای هم دارد، به احترام شهدای کربلا قطع کرد و ناکام گذاشت؛ برای اینکه به درستی دریافته بود و حالا دیگر باید ورود کند و بیش از این اجازه ندهد که حرمت ها در شبکه یک رسانه ملی شکسته شود. این روزها پرسش مهم و اصلی خیلی ها این است که این گروه، دنبال چه می گردند و با چه هدفی پی تشکیل این تشکیلات جدید هم هستند.
به زعم نگارنده، پاسخ، روشن است. در دیدار عید غدیر شاعران با رییس جمهور هم با لحنی که ربطی به فرهنگ و منطق ندارد، همه کارهای انجام شده در شعر را به هیچ بینگارند و در هر جلسه ی دیگری هم این مساله را پی بگیرند. می دانند به رغم تعدد مراکز و امکاناتی که در اختیار دارند، نه فقط نتوانسته اند به مقصود، نزدیک شوند بلکه روز به روز، تنزل داشته اند؛ پس تلاش می کنند با چوب کردن لای چرخ هر کس دیگری که کاری می کند، مانع هر اتفاق دیگری شوند. ناکامی این عزیزان در فعالیت هایشان، کاملاً قابل درک است.
و اگر می گویند نه، آمار واقعی کارهای آموزشی شان را منتشر کنند که مشخص شود سال به سال، چقدر کاهش و ریزش داشته است. اما اصلی ترین پرسش: آقایان! مگر قرار نبود به فرموده مقام معظم رهبری شما دولتی نباشید؟ ظاهراً این گروه، حالا که سهمی از معاونت ها و اداره کل ها نیافته اند، تصمیم گرفته اند حداقل یکی از این دو را اختصاصاً برای خود تولید کنند و با یک تیر، دو نشان بزنند؛ هم بر کرسی های بیشتر و بلندتری بنشینند؛ غافل از این که دیگر سوسویی در چراغشان افروخته نیست؛ با تغافل نسبت به این بزرگ که نسخه مدّ نظرشان چند سال پیش در رفتاری عجیب، پیچیده شد و در قائم مقامی شعر که چیزی از قبیل ایده ی امروزی آنان بود، جز مضحکه و افتضاح به بار نیاورد. عزیزان! اگر توفیق در طول و عرض دم و دستگاه بود که شما ناتوانسته ها حالا باید موفق ترین ها باشید! و البته که اختتام این ماجرا هم مثل روز روشن است؛ این دفعه دیگر زعمای فرهنگ که زیر و بالای کارهای این گروه را رصد کرده اند، اجازه نمی دهند که چنین هزینه گزافی یک دفعه دیگر پرداخته شود.
ای کاش این گروه ارجمند بجای این همه تکاپوی پوچ، به فکر ارتقای ساختاری و ماهوی مراکزی باشند که در آنها کاملاً مختارند.»
خبرگزاری مهر این مطلب را در امتداد انعکاس صداهای مختلف منتشر نموده و برای انتشار نظرات متفاوت با این مقاله نیز اعلام آمادگی می کند.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب