سوهانك با بازی عباس كیارستمی فیلم افتتاحیه تصویر هفدهم بعلاوه یك یادداشت از بهمن
كادو دونی: با نمایش «سوهانك» چراغ هفدهمین نمایشگاه تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر روشن می شود.
به گزارش كادو دونی به نقل از دبیرخانه تصویر سال، اولین نمایش جهانی فیلم «سوهانك» با ایفای نقش عباس كیارستمی كه بجای پرسوناژهای فیلم «طعم گیلاس» بازی كرده است، ساعت ۱۶ روز جمعه دوم اسفندماه جاری، در جشنواره فیلم تصویر به نمایش در می آید.
این فیلم ۶۰ دقیقه یی را كه بهمن كیارستمی و در مواردی جعفر پناهی تصویربرداری كرده اند، مقرر است بهار ۲۰۲۰ در آیین بزرگداشت زنده یاد عباس كیارستمی در مركز ژرژ پومپیدو - پاریس- نمایش داده شود.
آیین افتتاحیه نمایشگاه تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر با رونمایی آخرین شماره ی انتشار یافته تصویر سال شامل آثار برگزیده برگزیدگان برنده جایزه جوانان زیر ۲۵ سال همراه خواهد بود.
پیش از این قرار بود فیلم «آتابای» ساخته ی نیكی كریمی در آیین افتتاحیه جشنواره فیلم تصویر اكران شود كه با تغییرات پیش آمده نمایش این فیلم به زمان دیگری در طول جشنواره فیلم تصویر موكول شده است.
متن زیر یادداشت بهمن كیارستمی كه فیلم «سوهانك» را به جشنواره فیلم تصویر هدیه داده است، درباره این فیلم یادداشتی نوشته كه قبل از این در كتاب «مرگ و دیگر هیچ» منتشر نشده است.
«باز همسایه ی منزل ابوی زنگ زد كه چه نشسته ای كه خانه روی آب است. رفتم و دیدم واویلا، باز لوله ای تركیده و فواره ای سربرآورده. لوله كش آمد و رفت توی موتورخانه ی زیرزمین و فلكه ی اصلی را بست. آن زیرزمین، محل كار ابوی بود و روی كاغذی كه هنوز به دیوار است نوشته: «این زیرزمین، زیرِ زمین نیست، در روی زمین، زیرِ زمین، زیرزمینی به از این نیست.» این زیرزمین قفسه ای دارد كه هنوز پر از خرت و پرت است. در این سه سال چندباری توی قفسه را نگاهی كرده بودم و باز درش را بسته بودم. این دفعه ولی نگران از نم كشیدن محتویات، هرچه در طبقات پایین بود بیرون ریختم تا ببرم بگذارم یك جای امن و خشك. لای خرت وپرت ها یك كیف چرمی كوچك هم بود كه تا آن روز ندیده بودمش. توی كیف، ۷ حلقه نوار Hi۸ بود با توضیحاتی به خط خودم.
سال ۷۵، وقتی روی ایده ی فیلم طعم گیلاس (كه آن موقع اسمش بود سفر به صبح) كار می كرد بجای نوشتن فیلم نامه، یك ماكت ویدئویی از فیلم ساخت. او و من و یك دوربین Hi۸ می رفتیم در تپه های سوهانك و او پشت پاترول، آقای بدیعی بود و من پشت دوربین، سرباز یا كارگری بودم كه باید خاكش می كرد. آقای بدیعی سرطان دارد و نگران وقتی ست كه دیگر اختیار تنش را ندارد. در عین حال آقای بدیعیِ ماكت طعم گیلاس، با آقای بدیعی خود طعم گیلاس فرق می كند و به افسردگی او نیست، از او عصبانی تر و نگران تر است، به هیچ كس نمی تواند اعتماد كند و می خواهد تا آخرین لحظه و حتی پس از آن، اختیار كامل همه چیز دست خودش باشد و درباره ی همه چیز، خودش تصمیم بگیرد.
در همان سال ها، با این ۷ حلقه نوار فیلمی ساخته شد به نام «طرح» درباره ی روش كار كیارستمی در طعم گیلاس. اما حالا كه بیست وچند سال قبل و آقای بدیعی/كیارستمی آن طوری مرده، به نظرم آن چه در این نوارها هست (به خصوص در یكی از آن ها) طرح یك فیلم سینمایی نیست، بلكه وصیت نامه ی مردی ست كه دارد رو به یك دوربین Hi۸ می گوید: «می خواهم با مرگ خودم بمیرم، نه با مرگ پزشكی.» دارم فكر می كنم در روز تولدش در اول تیر، تمام شصت دقیقه ی یكی از این نوارها كه رویش نوشته «سوهانك» در جایی نمایش داده شود. این حلقه فیلم همان قدر دیدنی ست كه یادداشت هایش در سررسید سال ۱۳۷۶* خواندنی بودند.»
هفدهمین نمایشگاه تصویر سال و جشنواره فیلم تصویر با بخش های آزاد، جوانان زیر ۲۵ سال، چهل سال تهران، شش پروژه منتخب تصویری سال، در شاخه های عكس، پوستر، كاریكاتور و فیلم از دوم تا ۲۳ اسفندماه ۱۳۹۸ در كلیه فضاهای نمایشگاهی خانه هنرمندان برپا می شود.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب