امیرحسین شهیدی که فخر ایران است به گزارش کادو دونی، شهید امیرحسین نصیری از شهدای اقتدار ایران اسلامی که در جنگ ۱۲ روزه رژیم غاصب صهیونیستی به شهادت رسید، او اینک فخر ایران و ایرانی است. خبرگزاری مهر، گروه استان ها - علیرضا نوری کجوریان - سمیه اسدی: یک بامداد پاییزی، نسیم ملایم و خنک برگ های زرد و نارنجی، دلی آرام و با این حال داغ از یاد و خاطره ها را در دل شهر به راه می اندازد. در چنین صبحی، مقرر است به خانه شهید امیرحسین نصیری، یکی از جوانان رشید و شجاع این مرز و بوم، قدم بگذاریم. خانه ای که شاید هنوز بوی عطر یاد او را در دل خود حفظ نموده باشد، خانه ای که دیوارهایش گواهی بر فداکاری ها و جانفشانی های اوست. خانه شهید در دل کوچه ای آرام و ساکت، خانه ای ساده و بدون زرق و برق خودرا نمایان می سازد. اینجا، دیوارها نه تنها گواه خاطرات زندگی یک شهید، بلکه حافظه ای از یک خانواده است که هنوز مرگ عزیزترین فرد خودرا باور نکرده اند. پدر و مادر و خواهر امیرحسین، همه سیاه پوش و خاموش در گوشه ای از خانه نشسته اند. گویی زمان برایشان متوقف شده و هیچ چیزی نتوانسته بر غم فقدان این جوان رشید سایه بیفکند. حتی در این روزهای پاییزی، که برگ ها از درختان می افتند و سرما به دل ها می چسبد، داغ فرزند و برادر در دل های آنها تازه است. پدر امیرحسین با چشمانی اشک آلود و بغض سخن می گوید، هنوز بسختی از کلمات خود بهره می برد، گویی در تلاش است تا درد عظیم فقدان را به زبان آورد، اما نمی تواند. مادرش در گوشه ای دیگر از اتاق نشسته و با چشمان خشک و بی صدا، فقط به عکس فرزندش نگاه می کند. خواهرش هم همچنان در سکوت، در کنار پدر و مادر ایستاده است، گویی هر کدام از آنها در دنیای خود، درحال جنگ با خاطرات و داغ های هستند. فضای خانه با تمام سادگی و دلتنگی ای که در خود دارد، هنوز نتوانسته است تمامی احساسات و حرف های دل خانواده شهید را بیان کند. پدر و مادر امیرحسین، هرچند در سکوت خود سخن ها دارند، اما اینجا شاید نمی شود تمام آن چه در دل دارند را گفت. به ذهنم می رسد که پیشنهاد دهم به مزار شهید برویم، جایی که شاید در کنار آرامگاه او، کلمات و یادها با وضوح بیشتری بیان شوند. بیایید به مزار برویم، شاید آنجا بهتر بتوانیم از احساسات و خاطرات حرف بزنیم، می گویم. چشمان پدر کمی روشن تر می شود و مادر با نگاهی پر از درد و شوق به من نگاه می کند، گویی در دلش امیدی تازه شکل گرفته است. خواهر امیرحسین سر به زیر می اندازد و لحظاتی بعد، حرکت می نماییم. در مزار شهید امیرحسین نصیری در آرامگاه شهید امیرحسین نصیری، سکوتی مقدس و سنگین حاکم است. تنها صدای باد و خش خش برگ های پاییزی است که در این فضا می پیچد. پدر، مادر و خواهر امیرحسین، کنار قبر فرزند و برادرشان ایستاده اند. چشمان همه پر از اشک است، اما این اشک ها نه از سر غم بلکه از سر احترام و ارادت است. پدر با دست لرزان سنگ قبر را لمس می کند، گویی در آن سنگ سرد، خاطرات جوانی شجاع خودرا جستجو می کند. مادر به آرامی دعا می کند، به زبان نمی آورد، اما دلش پر از کلمات است. خواهرش آرام به قبر نگاه می کند، گویی می خواهد در آن خاک، نشانه ای از وجود برادرش پیدا کند. در این لحظات، حضور شهید به وضوح حس می شود. شاید در این لحظه ها، جایی فراتر از خاطرات، شهید امیرحسین نصیری همچنان در قلب های خانواده اش زندگی می کند. خانه شهید امیرحسین نصیری، با تمام سادگی اش، تنها یک بخش از داستان این جوان فداکار است. در مزار او، در کنار سنگ قبر و در دل خانواده اش، زندگی و فداکاری اش به صورت دیگری درحال جریان است. شهید امیرحسین نصیری، نه تنها در دل خانواده اش، بلکه در یادها و در تاریخ این مرز و بوم جاودانه است. کنار آرامگاه شهید امیرحسین نصیری، احساس می نماییم که اینجا تنها یک نقطه بر روی خاک نیست، بلکه سرزمینی است که یاد شهیدان در آن زنده است. همان طور که در کنار مزار امیرحسین ایستاده ایم، یاد مردان بزرگی چون شهید حاج حسین بصیر نیز در دل هایمان زنده می شود. فریدونکنار مهد دلیران، مردانه بزرگی است که همچنان یادش در دل ها می درخشد. نام او همچون نام خیلی از شهدای بزرگ و گرانقدر این سرزمین، نه تنها در کتاب ها، بلکه در ذهن و جان مردم حک شده است. شهید حاج حسین بصیر، همانند امیرحسین نصیری، مردانه جنگید و در دل دشمنان وحشت و ترس ایجاد کرد. هنوز هم نامش در دل ها طنین انداز است، هنوز هم در بین مردم یاد او زنده است و هنوز هم در کلمات و رفتارها، نیرو و اراده اش در ما به جریان می افتد. این شهید بزرگ، همانند دیگر شهیدان، نشان داد که مبارزه برای وطن و آرمان های انسانی، تنها در میدان جنگ نیست، بلکه در دل هایی است که همیشه بر یادی پر افتخار و پر از شجاعت و صداقت باقی می ماند. مادرانه ای برای شهید مادر شهید با صدای پر از غم و دلتنگی به یاد می آورد: فرزندم خیلی دوست داشتنی، مهربان و صبور بود. اخلاقش بی نظیر بود. وقتی با لباس نظامی می رفت، همیشه در نهایت احترام و ادب با دیگران برخورد می کرد. همانطور که در خانه مهربان و با دلسوزی با ما رفتار می کرد، با دیگران هم همیشه مهربان بود. مردی که در کار و تلاشش جدی و ثابت قدم بود، اما در کنار تمام این خصوصیت ها، همیشه در رفتار و گفتارش صمیمی و دلنشین بود. او با چشمانی غرق در اشک ادامه می دهد: وقتی پسرم دیپلم را گرفت، همانطور که در آرزوی خدمت به وطن بود، به سربازی رفت. همیشه در فکر این بود که چطور به کشورش خدمت کند. وقتی به مرخصی می آمد، با دلسوزی به خانه می آمد و از تمامی می پرسید که چه کاری برایمان می تواند انجام دهد. هر چند که کمتر پیش می آمد، اما زمانیکه می آمد، می دانستیم که همه چیز بهتر خواهد شد. مادر شهید با صدای بغض آلود می گوید: وقتی به تهران رفتیم برای پیدا کردن پیکر فرزندم، ۱۲ روز در بیمارستان ها و مراکز مختلف سرگردان بودیم. از تمامی جا می پرسیدیم و به دنبال علائم می گشتیم. بالاخره توانستیم او را شناسایی نماییم، اما در دل من همیشه این سوال باقی ماند که چرا باید چنین اتفاقی می افتاد؟ دخترم هنوز هم از شهادت برادرشان غمگین و نگران است و همیشه در دلش درد این فقدان را دارند، اما به یاد او، قویتر از قبل می ایستند. پدر شهید با یادآوری روزهای سخت و شیرین زندگی فرزندش، چشمانش پر از بغض و دلتنگی می شود. پسرم صبور بود و اهل ترس و کنار کشیدن نبود. وقتی مأموریت هایی که می رفت، هیچگاه از آنها حرف نمی زد. همیشه شجاع و نترس بود. مردی بود که در شرایط سخت هم هیچ وقت جایی برای ترس باقی نمی گذاشت. او ادامه می دهد: وقتی به یاد پسرم می افتم، نشانه های وی را در زندگی ام می بینم. گاهی اوقات با خودم فکر می کنم که هنوز هم در کنارم است. وقتی که برای شناسایی پیکر فرزندم به تهران رفتم، روزها دنبال مکانی می گشتیم تا جایی برای دفن او پیدا نماییم، اما من به خانواده ام گفتم: نگران نباشید، هم پیکر فرزندم پیدا می شود و هم خودش مزارش را پیدا می کند. اصلاً نگران این نباشید که جایی برای دفن او پیدا نماییم و حالا، جایش خیلی خوب است. پدر شهید در ادامه به تلاش و سخت کوشی فرزندش اشاره می کند: فرزندم وقتی دیپلمش را گرفت، خیلی زود به خدمت نظام مشغول شد. همان موقع برای درجه داری رفت و با درجه استوار یکم به شهادت رسید. او همیشه به دنبال این بود که چطور به کشورش خدمت کند و برای دفاع از وطن آماده بود. او به یاد می آورد که حتی در رابطه با بزرگترها نیز همیشه برخوردی محترمانه داشت: عموی همسرم که ۸۰ سال سن دارد، می اظهار داشت که فرزندم با او و دیگر افراد خانواده خیلی راحت بود و همیشه با احترام و مهربانی برخورد می کرد. فرزندم با این که یک نظامی بود، اما رفتارش همیشه عادی و معمولی بود و بنابراین با همه مهربان بود. پدر شهید در انتها با لحنی پر از محبت می گوید: ۱۵ تا ۲۰ روز به مرخصی می آمد و همیشه به خانه سر می زد. در این زمان همیشه می خواست که از حال وهوای خانواده آگاه شود و در کنار ما باشد. وقتی از مرخصی برمی گشت، می دیدیم که چقدر آماده تر و با انگیزه تر از قبل برای ادامه خدمت برمی گشت. خاطره ای از برادر شهیدم: افتخار به مردی که به خدمت وطن جان داد فاطمه خواهر شهید نصیری می گوید: برادرم، که همیشه برای من مانند یک الگو و محافظ بود، راهی خدمت نظامی شد. آن زمان، ما تمام تلاش خودرا می کردیم تا خبری از او پیدا نماییم. سه روز تمام جستجو کردیم تا بفهمیم کجا مشغول خدمت است. سرانجام، از دوستانش خبر دادند که وی در جایی دور خدمت می کند و باردیگر به خانه نیامده بود. همان روزها بود که آخرین بار با هم حرف زدیم. وی اظهار داشت: برادرم همیشه شخصیتی خاص داشت. مردی بود با اخلاقی به شدت صبور، مهربان و با ایمان. هر وقت از او می پرسیدم که کجا می رود، همیشه می اظهار داشت که باید به وطن خدمت کند و هیچ چیزی از این مهم تر نیست. هیچگاه گله ای نمی کرد، حتی زمانیکه سختی های زندگی را پشت سر می گذاشت. لباس هایش همیشه مرتب بود، رفتارش مثل مردهای بزرگ و اصیل، پر از احترام و اراده بود. بسیار کم پیش می آمد که کسی بخواهد ناراحتش کند، چون همیشه با صداقت و احترام رفتار می کرد. وی اظهار نمود: آخرین بار که با او صحبت کردم، اظهار داشت که هوای مامان و بابا رو داشته باش، کمکشون کن و تنهاشون نذار» این جمله همیشه توی ذهنم موند. او همیشه به فکر خانواده بود، حتی زمانیکه خودش باید در میدان نبرد حاضر می شد. در آخرین تماس هایمان، از من خواسته بود که در نبودش کنار خانواده باشم و مراقب باشم. او می خواست که همیشه یکدیگر را حمایت نماییم، حتی اگر در دورترین فاصله ها از هم باشیم. فاطمه اشاره کرد: زمانیکه خبر شهادت برادرم را شنیدیم، هنوز باور نکرده بودم. او همیشه می اظهار داشت که در جنگ چیزی نیست که ترسید. اما برای من، ترس و نگرانی وجود داشت. بویژه زمانیکه جنگ به شدت شروع شد، نمی توانستم خودم را از این ترس ها آزاد کنم. اما وقتی خبر شهادتش آمد، دلم قرار گرفت. نه از این بابت که او دیگر نیست، بلکه از این که او برای دفاع از وطن و مردمش جانش را فدای کرد. شاید نبودن او برای همیشه در کنارم دردناک باشد، اما می دانم که به بهترین شکل ممکن از وظیفه اش سربلند بیرون آمد. برادرم همانطور که در زندگی مردی بزرگ بود، در شهادت نیز به بزرگی خود ادامه داد. او نه تنها به وطن، بلکه به خانواده و به من افتخار داد. وی اظهار داشت: بعنوان خواهر یک شهید، همیشه با افتخار می گویم که برادر من، استوار و سرباز فداکاری بود که جانش را برای کشور و مردمش فدای کرد. این افتخار بزرگی است که هیچ چیزی نمی تواند آنرا از من بگیرد. حالا که از او بعنوان یک شهید یاد می کنم، می بینم که چقدر عظمت و بزرگی داشت. هیچ کلمه ای نمی تواند آن چه را که او برای من و برای کشور انجام داد، توصیف کند. زندگی و شهادت شهید امیرحسین نصیری، همچنین که در قلب خانواده اش زنده است، برای ما نیز درسی بزرگ از شجاعت، صداقت و فداکاری است. او نشان داد که مردان حقیقی تنها در میدان نبرد نیستند، بلکه در زندگی روزمره نیز با رفتار و تعهد به اصول انسانی می توانند الگوهایی بی بدیل باشند. یاد و خاطره او همیشه در دل ها می ماند و این پیام را به نسل های آینده منتقل می کند که برای وطن و انسانیت باید همواره آماده فداکاری باشیم. مازندران در جنگ ۱۲ روزه ۴۹ شهید تقدیم کرده است. به طور خلاصه، وقتی که برای شناسایی پیکر فرزندم به تهران رفتم، روزها دنبال مکانی می گشتیم تا جایی برای دفن او پیدا نماییم، اما من به خانواده ام گفتم: نگران نباشید، هم پیکر فرزندم پیدا می شود و هم خودش مزارش را پیدا می کند. وقتی از مرخصی برمی گشت، می دیدیم که چقدر آماده تر و با انگیزه تر از قبل برای ادامه خدمت برمی گشت. شاید نبودن او برای همیشه در کنارم دردناک باشد، اما می دانم که به بهترین شکل ممکن از وظیفه اش سربلند بیرون آمد. 1404/09/01 10:10:12 5.0 / 5 5 تگهای خبر: رمان , عكس , كتاب , گل این مطلب کادودونی را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط خواندن، به مثابه ایستادن نبردی بعد از نبرد رادیکالیسم سیاسی آمریکا را به تمسخر می گیرد ایران برای اقبال سرزمین رویاست پخش یک روایت شخصی از زهرا به علاوه فیلم نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۹ بعلاوه ۳