اخلاق در شغال غایب بزرگ ماجرا کادو دونی: فیدنمایی متجاوز نه فقط کیفیت هنری سریال را مخدوش کرده، بلکه پیام اجتماعی خطرناکی هم منتقل می کند؛ پیامی که تجاوز را قابل توضیح، قابل درک و سرانجام، کم اهمیت جلوه می دهد. سریال «شغال» ساخته بهرنگ توفیقی چند هفته است از پلت فرم فیلیمو درحال پخش است؛ اثری با حضور بازیگران شناخته شده و قصه ای که می توانست اثرگذار باشد، اما اضافه کردن خرده داستانهای متعدد، مسیر کلی آنرا تغییر داده و بنابراین خروجی را به یک سریال متوسط تبدیل نموده است. «شغال» ظاهراً می خواهد روایتی جنایی و روانشناختی از مناسبات قدرت و خشونت عرضه کند، اما در عمل با ضعف های جدی در فیلم نامه و پرداخت شخصیت ها روبه روست. ریتم کُند، خرده پیرنگ های زائد و تمرکز بیش از حد بر ذهنیات متجاوز، سریال را از مسیر اصلی خود خارج کرده و نتیجه را به اثری تبدیل نموده که در اصل دیگر به قربانیان نمی پردازد.از منظر محتوایی و تحلیل شخصیت ها، «شغال» با چالشی جدی مواجه است؛ از شخصیت های فرعی گرفته که در قسمت های اولیه سریال حضور مقطعی داشتند تا کاراکترهای مرکزی که بار درام قصه را به دوش می کشند. بطور دقیق تر نگاهی به رفتار شخصیت های اصلی سریال مثل آوا، سیاوش، کامیار و آزاد نشان داده است که هیچ کدام به درستی طراحی نشده اند و ضعف های ریز و درشتی در کنش و واکنش های آنها وجود دارد. اما جدا از این موارد، موضوعی که بطور دقیق تر در چند قسمت اخیر «شغال» بسیار مورد توجه قرار گرفته، سفیدنمایی یا توجیه رفتار شخصیت منفی در سریال است.بیشتر بخوانید: تخریب روانی مخاطب و تهدید ارزش های انسانی در نمایش خانگی / شغال تجاوز را عادی و متجاوز را تطهیر می کند شخصیت کامیار، با بازی امیرحسین فتحی، در روایت سریال تا حدی با مظلوم نمایی مواجه می شود؛ یعنی گذشته یا انگیزه های وی بگونه ای روایت می شود که مخاطب بتواند با او همدلی کند یا حتی رفتار خشونت آمیز او را به صورتی قابل فهم تصور کند. این رویکرد، در حالیکه ممکنست از نظر روانشناسی شخصیت قابل دفاع باشد اما از نظر اخلاقی و اجتماعی خطرآفرین است.برای مثال، زمانی که سریال به خاطرات او از کودکی و فشاری که ناپدری اش به او وارد کرده می پردازد، گویی در نظر دارد این شخصیت را قربانی شرایط نشان دهد. در حالیکه چنین نگاهی می تواند سبب شود مخاطب بصورت ناخودآگاه از شدت قضاوت خود نسبت به رفتار خشونت آمیز او کم کند و حتی به صورتی با او همذات پنداری کند. این مسأله در نقدهای اجتماعی و رسانه ای، به عنوان تضعیف مسئولیت اخلاقی شخصیت شناخته می شود و لزوم پرداختن به آن در نقد آثار جنایی را پررنگ می کند. یعنی ما با اثری مواجه هستیم که تلاش می کند در پس رفتار خارج از عرف شخصیت او را قربانی وقایع رخداده در کودکی اش معرفی نماید. مشکل دیگر سریال اینجاست که فیلمساز با انتخاب زاویه دید، عملا قربانی را به حاشیه رانده است. در حالی که باید تا چند قسمت بعد از شوک قسمت اول تجربه آوا و نتایج روانی و اجتماعی حاصل از این حادثه وحشتناک به مرکز روایت بیاید و تمرکز بر ذهنیات کامیار، کوشش برای توجیه کردن پدرش و بهتر کردن روابط با برادر ناتنی اش سبب شده صدای اصلی خاموش شود. این جابه جایی خطرناک است؛ چون بجای بازنمایی درد و پیامد خشونت، مخاطب را وارد ذهن متجاوز می کند و با تکرار این روند همدلی برانگیز، بار منفی کنش او را می کاهد. در این میان بهرنگ توفیقی در کارگردانی هم با بهره گیری از نماهای طولانی و نورپردازی های نمادین، عملا ذهن کامیار را به مرکز جهان سریال تبدیل نموده است. «شغال» می توانست فرصتی باشد برای گفت و گوی جدی تر در رابطه با خشونت و فساد، اما به اثری تبدیل گشته که بالاتر از هر چیز، مسئولیت اخلاقی روایت را نادیده می گیرد. سفیدنمایی متجاوز نه فقط کیفیت هنری سریال را مخدوش کرده، بلکه پیام اجتماعی خطرناکی هم منتقل می کند؛ پیامی که تجاوز را قابل توضیح، قابل درک و بالاخره، کم اهمیت جلوه می دهد. تا اینجا چنین بوده و امیدواریم در ادامه دغدغه اصلی سریال قوام یابد. منبع: روزنامه ایران به طور خلاصه به طور دقیق تر نگاهی به رفتار شخصیت های اصلی سریال مثل آوا، سیاوش، کامیار و آزاد نشان داده است که هیچ کدام به درستی طراحی نشده اند و ضعف های ریز و درشتی در کنش و واکنش های آنها وجود دارد. اما جدا از این موارد، موضوعی که به طور دقیق تر در چند قسمت اخیر شغال بسیار مورد توجه قرار گرفته، سفیدنمایی یا توجیه رفتار شخصیت منفی در سریال است.تخریب روانی مخاطب و تهدید ارزش های انسانی در نمایش خانگی / شغال تجاوز را عادی و متجاوز را تطهیر می کند شخصیت کامیار، با بازی امیرحسین فتحی، در روایت سریال تا حدی با مظلوم نمایی مواجه می شود؛ یعنی گذشته یا انگیزه های وی بگونه ای روایت می شود که مخاطب بتواند با او همدلی کند یا حتی رفتار خشونت آمیز او را به صورتی قابل فهم تصور کند. این رویکرد، در صورتی که ممکنست از نظر روانشناسی شخصیت قابل دفاع باشد اما از نظر اخلاقی و اجتماعی خطرآفرین است.برای مثال، زمانیکه سریال به خاطرات او از کودکی و فشاری که ناپدری اش به او وارد کرده می پردازد، گویی درنظر دارد این شخصیت را قربانی شرایط نشان دهد. در حالی که باید تا چند قسمت پس از شوک قسمت اول تجربه آوا و نتایج روانی و اجتماعی حاصل از این حادثه وحشتناک به مرکز روایت بیاید و تمرکز بر ذهنیات کامیار، تلاش برای توجیه کردن پدرش و بهتر کردن روابط با برادر ناتنی اش سبب شده صدای اصلی خاموش شود. 1404/06/28 12:49:36 5.0 / 5 9 تگهای خبر: رسانه , طراحی , فیلم , كیفیت این مطلب کادودونی را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط پایان ۵ نمایش تابستانی عمارت نوفل لوشاتو کتاب آزمایش های اعجاب انگیز در بازار کتاب معاون شهردار تهران دلیل لغو کنسرت خیابانی شجریان را اعلام نمود انتشار کتاب نظریات کارآفرینی و طراحی کسب وکار نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۵ بعلاوه ۵