تماس آخر در دل آتش ایمان رفت، اما صدایش جاودانه شد به گزارش کادو دونی، ایمان وحیدی جوان اهل آشخانه خراسان شمالی در ایام موشک باران تهران آرام و بی ادعا، در قلب آتش ایستاد و آخرین لحظاتش را با صدای مادرش سپری نمود. خبرگزاری مهر، گروه استان ها: ایمان وحیدی، جوانی از تبار ایمان و آرامش، در سکوت و سادگی راهی را برگزیده بود که شاید هیچ کس جز خودش از آن آگاه نبود. روزی که تهران زیر آتش دشمن می سوخت، روزی که زمین زیر پای مردم می لرزید، ایمان درست در قلب خطر بود؛ بی آن که حتی قدمی به عقب بردارد. آن روز، ایمان درحال مکالمه با مادرش بود. عموی شهید، با چشمانی که هنوز تصویر آن تماس را در ذهنش زنده نگه داشته، می گوید: «در حال صحبت با مادرش بود که انفجارها آغاز شد. دوستانش فریاد می زدند که فرار کن. اما ایمان فقط اظهار داشت: اگر لایق شهادت باشم، شهید می شوم، وگرنه اتفاقی نمی افتد. همین را گفت… و پس از چند لحظه، صدای انفجار آمد و تماس قطع شد.» مشترک مورد نظر پاسخگو نیست تماس های مکرر مادر، دیگر پاسخی نداشت. سکوتی سنگین تلفن را فرا گرفت و تنها چیزی که بازماند، حس مبهم یک دل شکستگی بود؛ دل مادری که صدای پسرش را برای همیشه از دست داد. عموی شهید در ادامه می گوید: ایمان همیشه آرام بود. نه اهل هیاهو بود، نه دیده شدن. خیلی ها اصلاً نمی دانستند که ایمان چه نیت و نگاهی دارد. پس از شهادتش، وقتی کیفش را باز کردیم، عکس شهید سلیمانی، شهید رئیسی و پرچم جمهوری اسلامی را در کوله اش دیدیم. آن جا فهمیدیم چقدر از مسیرش غافل بودیم. او سال هاست تصمیم خودش را گرفته بود. ایمان، فرزند ارشد خانواده ای متواضع از روستای زرد بود. خانواده اش چند سالی در مرزن آباد مازندران زندگی می کردند. پدر و برادرش در نانوایی کار می کردند. ایمان که برای پیدا کردن شغل احتیاج به کارت پایان خدمت داشت، از همان مرزن آباد به سربازی اعزام شد و دو ماه پایانی خدمتش را در تهران گذراند. برادر شهید، با لبخندی تلخ می گوید: «قرار بود مرداد ماه برویم خواستگاری. همه چیز آماده بود. دختر مورد نظرش اهل یزد بود. قرار بود برود و زندگی اش را شروع کند. اما ایمان طاقت نیاورد… پیش از مرداد، عاشقش به دیدارش خواند.» بوی غیرت پیکر ایمان بعد از آزمایش DNA شناسایی شد. از تهران به خانه برگشت. به آشخانه، به زرد، به روستایی که حالا هر وجب خاکش بوی غیرت می دهد. پدرش، با چشمانی که در پس اشک، عزم را فریاد می زنند، اظهار داشت: ما کوتاه نمی آییم. تا هستیم، پشت وطن ایستاده ایم. و مادر… چه میتوان از مادر گفت؟ زنی که صدای پسرش آخرین بار از میان شعله ها شنیده شد. زنی که هنوز نمی داند بگوید افتخار کند یا بسوزد. او آرام اظهار داشت: «پسرم راه شهید سلیمانی را رفت. افتخار می کنم که فرزندم راه شهادت را برگزید. از مردم ایران می خواهم راه شهدا را ادامه دهند. کوتاه نیایند، خم نشوند.» و آن برادر که حالا انگار خویش را آماده کرده باشد برای ادامه راه ایمان، محکم و با اطمینان اظهار داشت: اگر دشمن به خاک ایران دست درازی کند، زن و مرد، ترک و کرد و لر و بلوچ، همه ما ایرانی هستیم. همه برای ایران می میریم. تا تاریخ هست، ایران هست. ایمان رفت؛ اما صدای آرامش، ایمانش، باورش به شهادت، چیزی نیست که خاموش شود. او قهرمان نسل بی صداهاست؛ نسلی که بی هیاهو می روند، اما طنین قدم هایشان تا همیشه در تاریخ می ماند. 1404/04/17 18:28:18 5.0 / 5 12 تگهای خبر: آرامش , تصویر , رمان , عكس این مطلب کادودونی را می پسندید؟ (1) (0) تازه ترین مطالب مرتبط علامه سیدمحمدباقر حجتی دعوت حق را لبیک گفت مقتل شب هشتم شب حضرت علی اکبر (اولین شهید بنی هاشمی کربلا) به علاوه اسناد پیمان تیمور با پیمان سووشون تا تأیید قانونی پخش نخواهد شد نظرات بینندگان در مورد این مطلب نظر شما در مورد این مطلب نام: ایمیل: نظر: سوال: = ۲ بعلاوه ۴