گزارش كادو دونی؛
زندگی با آل احمد در شیوه نگارش سیمین دانشور تأثیر نداشت
به گزارش کادو دونی، سیمین دانشور معتقد بود هیچ وقت از نثر آل احمد تاثیر نپذیرفت و زندگی مشترکشان در شیوه نگارش او اثر نگذاشت.
خبرگزاری مهر _ گروه فرهنگ و ادب: سیمین دانشور نویسنده و مترجم ایرانی ۸ اردیبهشت سال ۱۳۰۰ در شیراز زاده شد. او سومین فرزند محمدعلی دانشور (پزشک) و قمرالسلطنه حکمت بود. دوره ابتدایی و دبیرستان را در مدرسه انگلیسی زبان مهرآیین گذراند.
در سال ۱۳۱۶ نخستین مقاله اش را با نام «زمستان بی شباهت به زندگی ما نیست» در نشریه ای محلی چاپ کرد. در سال ۱۳۱۷ به تهران آمد و مدتی در مدرسه شبانه روزی آمریکایی تهران ساکن شد و آموزش زبان انگلیسی را پی گرفت. بعد در رشته زبان و ادبیات فارسی در دانشکده ادبیات دانشگاه تهران مشغول به تحصیل شد.
در سال ۱۳۲۰ بعنوان معاون اداره تبلیغات خارجی در رادیو تهران استخدام شد. علی اکبر کسمایی و احمد شاملو از همکاران وی در رادیو بودند. سیمین دو سال بعد، یعنی در سال ۱۳۲۲ از کار رادیو کناره گیری کرد و در روزنامه ایران مشغول به کار شد. از این زمان به بعد، او با نام مستعار «شیرازی بی نام» برای نشریات مختلف مقاله نوشت و ترجمه کرد.
در ۱۳۲۷، نخستین کتاب خویش را با نام «آتش خاموش» نوشت. این اثر اولین مجموعه داستانی بود که به قلم زنی ایرانی چاپ شد. داستان های این مجموعه با نقدهای منفی بسیاری مواجه گردید. در ۱۳۲۸ با مدرک دکترای ادبیات فارسی از دانشگاه تهران فارغ التحصیل شد و یک سال بعد با جلال آل احمد، نویسنده و مبارز اجتماعی مطرح آن سال ها ازدواج کرد. این ازدواج تا مرگ نابه هنگام آل احمد در سال ۱۳۴۸، به مدت ۲۰ سال دوام داشت.
همزمان با سالروز تولد سیمین دانشور در گزارشی به مرور زندگی این نویسنده پرداختیم که مشروح آن در ادامه می آید؛
تحصیل در آمریکا
دانشور در شهریور ۱۳۳۱ با دریافت بورس تحصیلی از مؤسسه فولبرایت به دانشگاه استنفورد آمریکا رفت و در رشته زیبایی شناسی تحصیل کرد. در این سفر نامه هایی که مابین او و جلال رد و بدل شد که بعدها در کتابی به نام «نامه های سیمین دانشور و جلال آل احمد» توسط انتشارات نیلوفر منتشر گردید. در مدت تحصیل در آمریکا «باغ آلبالو»، دشمنان چخوف»، «بئاتریس آرتور شنیتسلر» و «رمز موفق زیستن» دیل کارنگی را هم ترجمه و منتشر نمود.
بازگشت به ایران و ادامه کار نویسندگی
دانشور در سال ۱۳۳۴ به ایران بازگشت و در هنرستان هنرهای زیبای دختران و پسران مشغول تدریس شد. سپس مدیریت مجله نقش و نگار را پذیرفت و «کمدی انسانی» سارویان و «داغ ننگ» ناتانیل هاتورن را ترجمه کرد.
در ۱۳۳۷ کتاب «همراه آفتاب» نوشته هارولد کورلندر را ترجمه و منتشر نمود. تا این که در سال ۱۳۳۸ بعنوان دانشیار کلنل علینقی وزیری در رشته دیرینه شناسی و تاریخ هنر دانشگاه تهران مشغول به کار شد. کار تدریس وی در دانشگاه تهران تا بیست سال بعد، یعنی سال ۱۳۵۸ که از دانشگاه تهران بازنشسته شد، ادامه پیدا کرد. این داستان نویس سال ۱۳۴۰، دومین مجموعه داستان خود با نام «شهری چون بهشت» را منتشر نمود. دانشور، همراهِ همسرش جلال آل احمد، عضو کانون نویسندگان ایران بود. و در اولین انتخابات، فروردین ۱۳۴۷ بعنوان رئیس کانون نویسندگان ایران انتخاب|شد. در تیر ۱۳۴۸ رمان «سووشون» را منتشر نمود که مشهورترین رمان او است و تاکنون به هفده زبان ترجمه شده است. خیلی از منتقدان این اثر را یکی از ماندگارترین آثار ادبی فارسی می دانند. دو ماه پس از انتشار «سووشون»، در ۱۸ شهریور ۱۳۴۸، جلال آل احمد دارفانی را وداع گفت.
دانشور سال ۱۳۵۱ کتاب «چهل طوطی» را منتشر نمود. این کتاب ترجمه ای است از مجموعه ای از حکایت های هندی که لین یوتانک، نویسنده چینی، در کتابی به نام The Wisdom of Indiaجمع آوری کرده است. این کتاب که تنها همکاری آل احمد و دانشور بشمار می رود که توسط انتشارات موج به چاپ رسید. او سال ۱۳۶۱ کتابی را به نام «غروب جلال» را منتشر نمود. این کتاب از دو بخش تشکیل شده است: بخش اول کتاب، با نام «شوهرم جلال» در سال ۱۳۴۱ و در زمان حیات آل احمد نوشته شده است. دانشور این کتاب را با وصف آل احمدِ نویسنده آغاز می کند، افکار و خصوصیت های اخلاقی او را از منظر خود توصیف می کند و به جنبه های فردی، اجتماعی و سیاسی زندگی او می پردازد. بخش دوم کتاب، تقریبا بیست و یک سال بعد نوشته شده است. در این بخش، دانشور خاطره روز درگذشت آل احمد را روایت می کند. نام کتاب، از همین بخش دوم گرفته شده است.
با فرارسیدن سال ۱۳۷۲، نخستین کتاب از سه گانه سیمین دانشور، به نام «جزیره سرگردانی» منتشر گردید که به دغدغه های روشنفکران ایران در دهه ۴۰ و ۵۰ می پرداخت. در ۱۳۷۶ مجموعه داستان «از پرنده های مهاجر بپرس» با همکاری نشر نو و نشر کانون چاپ شد. در سال ۱۳۷۸ یادنامه جلال آل احمد توسط علی دهباشی منتشر گردید که گفت و گویی مفصل با دانشور را شامل می شد. جلد دوم تریلوژی دانشور، «ساربان سرگردان»، در سال ۱۳۸۰ را چاپ کرد.
دانشور در گفتگو با ناصر حریری گفته او و جلال آل احمد هر چه می نوشتند، به هم نشان می دادند اما او هیچگاه اجازه نمی داده جلال در نوشته هایش دست ببرد. همینطور هیچ وقت از نثر آل احمد که دست کم سه دهه یکه تاز میدان نویسندگی بود، تاثیر نپذیرفت و زندگی مشترک در شیوه نگارش او اثر نگذاشت و استقلال خویش را حفظ کرد.
درگذشت
سیمین دانشور در ۳۰ تیر ۱۳۸۶ به دلیل مشکلات حاد تنفسی در بیمارستان پارس تهران بستری شد. با بستری شدن او شایع شد که وی درگذشته است اما این خبر تکذیب شد. وی در ۲۲ مرداد ۱۳۸۶ با تشخیص تیم پزشکی از بیمارستان پارس مرخص شد. دانشور بعد از یک دوره بیماری آنفولانزا، عصر روز ۱۸ اسفند ۱۳۹۰ در ۹۰ سالگی در خانه اش در تهران دارفانی را وداع گفت. قبر سیمین دانشور در قطعه هنرمندان بهشت زهرا است.
الهام قاسمی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب