بهبودی مطرح كرد؛
با نگاه تاریخی نمی توان به امروز نگاه کرد
به گزارش کادو دونی، هدایت الله بهبودی اظهار داشت: با نگاه تاریخی نمی شود به امروز نگاه کرد. می توانیم تأثیرگذار و کنشگر باشیم اما معین نیست این تأثیر مثبت باشد. نمی گویم باید ساکت باشیم اما باید محتاط باشیم.
به گزارش کادو دونی به نقل از مهر، نهمین کرسی از مجموعه نشست های تخصصی با موضوع «روایت هایی از مسیر پر پیچ و خم کار فرهنگی»، روز گذشته چهارشنبه ۳۰ آذر با حضور هدایت الله بهبودی در زمینه هنری برگزار گردید.
هدایت الله بهبودی نویسنده، پژوهشگر و تاریخ نگار انقلاب اسلامی، در ابتدای این برنامه اظهار داشت: دو مسأله را عرض می کنم ممکنست من در گفتار و لحنم از کلماتی مثل «باید» که قطعیت دارند، استفاده کنم که این کلمات مربوط به گفتار محاوره است، به مفهوم عقیده من نیست و ناخودآگاه از دهان خارج می شود. نکته بعدی این است که خیلی روی من حساب نکنید! کسی که در کاری موفق بوده است، الزاماً همه حرف هایش درست نیست. مهم این است که در جملات فکر نماییم. پذیرش کار ساده ای است اما فکر کردن و پذیرفتن، پروسه مشکلی است که کمتر به آن تن می دهیم. این که برمبنای گفته ها، چیزهایی را بپذیرم و داوری نماییم اشتباه است و این چیزی است که در جامعه امروز ما متأسفانه معمول است.
بهبودی درباره ی این که آیا آثارش تا حالا گرفتار سانسور شده است یا نه؟ اضافه کرد: بله این اتفاق افتاده است، آدم از همان اول فکر می کند هرچه می نویسد بهترین است اما آدم های بزرگ تری کارمان را می خوانند و می بینیم اینطور نیست! از وقتی به دنیای حرفه ای وارد شدم، یادم نمی آید کتابی نوشته باشم و چاپ نشده باشد. سال ۶۵ وارد دانشگاه شدم یادم نمی رود با شرمندگی به دانشگاه می رفتم چون فکر می کردم رفقای من در جبهه زیر خمپاره هستند ولی من در دانشگاه هستم. به خاطر همین تمام تلاش خودرا می کردم که در زمینه کاری خود، بهترین باشم.
از «تاریخ» خیلی بدم می آمد!
وی ضمن اشاره به این که قرار بود پزشکی بخواند، اظهار داشت: رخدادهای اجتماعی خیلی در تصمیم گیری و روحیات آدم تأثیر می گذارد. من از تاریخ خیلی بدم می آمد، به صورتی که در سال دهم تحصیلم، تقلب جدی کردم و تقلب را از من گرفتند. پس از انقلاب، زیر و رو شدن اجتماع، در تحولات درونی ما هم تأثیر گذاشت. آن زمان وقتی قرار شد رشته تحصیلی ام را انتخاب کنم، با تشویق یکی از دوستان به عنوان رشته سوم تاریخ را هم انتخاب کردم. البته خدا را شکر می کنم که چنین اتفاقی برای من رخ داد که توانستم از گذشتگان خودم درس های خوبی بگیرم و در حد توانم آن درس ها را برای خوانندگان بنویسم.
وی درباره ی ازدواج خود هم اظهار داشت: ما در ایذه کار می کردیم. برای اهالی آنجا خانه می ساختیم. هیچ توقعی برای گرفتن پول نداشتیم. حال و هوای آن روزها متفاوت بود. آنجا سر یکی از نمازها گفتم خدایا من زن می خواهم. به تهران که آمدیم به یکی از خویشاوندان که در حزب جمهوری کار می کرد، گفتم می خواهم ازدواج کنم. وی گفت حزب دخترهای خوبی دارد و همان هم شد و ازدواج کردم. ما با سختی زندگی را شروع کردیم و این زندگی داوطلبانه بود. خانم من اتفاقاً از یک خانواده برخوردار بود، پدرش در آمریکا دوره دیده بود اما همسرم این زندگی را پذیرفت.
ماشین عروس مان اتوبوس دوطبقه بود!
وی اضافه کرد: ماشین عروس ما اتوبوس دو طبقه بود این از سر ساده زیستی نبود بلکه بایدی بود! همسرم می گفت خیال می کنم با یک امامزاده ازدواج کرده ام اما بعدش فهمید اشتباه کرده است. با این وجود پشیمان نیست. حاصل ازدواج ما دو فرزند بود؛ پسرم در کودکی علاقه های عجیبی به نگارش نشان داد ولی خیلی زود راه کج کرد و به جایی در دوران بلوغ رسیده بوده که فکر می کرد هر کاری پدرش می کند نباید انجام بدهد! بعد هم به سراغ طراحی رفت.
بهبودی اظهار داشت: در نوشتن خیلی منظم هستم وقتی خودم را برای نگارش امری متعهد کنم، امکان ندارد تا به انتها نرسد، کاری دیگری انجام دهم. وقتی در امر روزنامه نگاری گرفتار سرخوردگی شدم، در دهه ۶۰ تصمیم گرفتم درس بخوانم. بدون این که از سهمیه استفاده کنم در یک دانشگاه خوب قبول شدم.
«کمان» جایی به اتمام رسید که ما ناتمام شدیم
این نویسنده درباره ی این که بزرگترین ایرادی که همکاران به او می گیرند چیست؟ اظهار داشت: بزرگترین ایرادی که همکاران به من می گیرند بداخلاقی است. من مدیر نیستم و ادعای مدیریت ندارم اهتمام کردم با بچه ها رفاقت کنم و رفیق بچه ها باشم علت این که دوست داشتم زودتر بازنشسته شوم هم این بود که فکر می کردم دیگر کارایی ندارم و با طیب خاطر بیرون آمدم. در مجله «کمان» هم به جایی رسیدیم که دیدیم امکان تولید محتوا نداریم البته بی پولی هم بخش دوم دلیل تعطیلی آن بود. نمی شد تظاهر نماییم کار ما خوب پیش می رود. «کمان» در جایی به اتمام رسید که ما ناتمام شدیم. ما از ابتدا هم تنها بودیم. هیچکس نیامد عصایی زیر بغل ما بدهد تا در رفتن کمک ما باشد. این تنهایی به خاطر لحن و ادبیاتی بود که ما در «کمان» به کار بردیم و این با حوادث روزگار یکی نبود. ما نمی توانستیم مثل برخی حرف بزنیم و این موجب می شد دیگران چندان به ما روی خوش نشان ندهند.
وی درباره ی این که از چه زمانی معروف شدید؟ اظهار داشت: نمی دانم ولی آقای خامنه ای خیلی در این قضیه نقش داشت و کارنامه فرهنگی خودم را مدیون برخی یادکردهای ایشان می دانم. ادبیات پایداری مدیون توجه رهبر انقلاب است اگر ایشان این کتاب ها را نمی دیدند و این نوشته ها را روی کتاب ها نمی نوشتند، سرنوشت این جریان فکری اینطور نبود.
این نویسنده اظهار داشت: همانطور که هر انسانی اثر انگشت ویژه خودرا دارد هر کسی هم یک جور متفاوت فکر می کند این خیلی دیکتاتوری است که بگوییم همه باید از یک مسیر عبور کنند خود خدا برای توجه به او نمی گوید از یک مسیر عبور کنید حالا برای گفتن و نوشتن از جنگ فقط یک مسیر وجود دارد؟ چرا فکر می کنند باید از یک شیوه و یک ادبیات استفاده کنیم؟ الا ماشاالله گویش و لحن وجود دارد.
سختی کنار زدن «قرائت های رسمی» از روی گذشته
وی اضافه کرد: من به این نتیجه رسیده ام که هیچ چیزی بهتر از واقعیت نیست و هیچ چیز بهتر از حقیقت آدم را رها نمی نماید. هنوز رویمان نمی شود بگوییم در ۲۹ بهمن تبریز، فقط ۱۳ شهید دادیم. خجالت می کشیم بگوییم در ۱۷ شهریور ۱۲۰ نفر شهید شدند. چون آن زمان گفتند پنج هزار نفر شهید شدند! آیا اوج انقلاب با تعداد زیادی شهید محقق شد؟ نه برعکس این معجزه با تعداد کمی رخ داد. ما حجم زیادی قرائت رسمی داریم که روی گذشته انبار شده و کنار زدن آنها دشوار است. ولی وقتی به کوچه پس کوچه های تاریخ می رویم می بینیم حقیقت به گونه دیگر بود اما نباید از گفتن حقیقت بترسیم.
وی درباره ی این که جایی گفته بود چاره ای جز اندیشیدن و آفریدن نداریم، اظهار داشت: بله این گمان من است. هر کسی به این دنیا می آید، کاری می تواند انجام بدهد که هیچکسی نمی تواند آنرا انجام دهد. هر انسانی که از بطن مادر به وجود می آید استعداد ویژه ای دارد که هیچکس ندارد. مهم این است که آدم به خود مراجعه کند و آن یک مورد را کشف کند ما بسیار کم به خودمان مراجعه می نماییم دائماً چشممان بدنبال دیگران است.
خودمان را خیلی تجزیه کرده ایم!
بهبودی اظهار داشت: نگاه به دنیا خیلی اهمیت دارد. واقعیت این است که ما تنها با لحظه هایی بیش سر و کار نداریم و باید به این فکر نماییم که چه کار نماییم تا به درد بخوریم. همه ما باید به اندازه توانایی خودمان بر خوبی ها بیفزاییم و از بدی ها دوری نماییم. نگاه ما نسبت به جامعه، دختران، زنان و برادران خوب نیست. ما دستور دینی داریم که وقتی به هرکسی نگاه می نماییم بدانیم او از ما بهتر است. حق نداریم بگوییم چون دیگران حجاب خوبی ندارند، ما بهتر از آنها هستیم. جهان بینی ما مشکل دارد و باید بیشتر روی خودمان کار نماییم. شناسنامه همه ما صادره از جمهوری اسلامی ایران است، همه عایله این سرزمین هستیم، خودمان را خیلی تجزیه کردیم. انجمن کنار انجمن، جشنواره کنار جشنواره، خودرا کوچک کرده ایم و گویی تا طرف مثل ما فکر نکند پذیرفته نیست!
وی با اشاره به اینکه بخش عمده نویسندگی ذاتی است و با فشار نمی شود خودرا جای نویسنده جا زد، درباره ی این که بین کتاب هایش کدام یک را دوست دارد، اظهار داشت: همه کتاب ها عین بچه های آدم هستند. اما هر کدام که وقت بیشتری روی آن گذاشته باشید، جلوه بیشتری دارد. از این جهت «الف لام خمینی» را از جهت حساسیت و وقتی که گذاشتم بیشتر دوست دارم و کتاب «شرح اسم» هم سوانح بیشتری را از سر گذراند.
بهبودی اظهار داشت: با نگاه تاریخی نمی شود به امروز نگاه کرد. می توانیم تأثیرگذار و کشنگر باشیم اما معین نیست این تأثیر مثبت باشد. نمی گویم باید ساکت باشیم اما باید محتاط باشیم اگر می خواهیم قضاوت نماییم آنرا به تأخیر بندازیم و با قرائن بیشتری این کار را انجام بدهیم.
منبع: kadodooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب