با اجازه حاج آقا دعایی !
رضا اسماعیلی در نوشته ای به توصیف سیدمحمود دعایی پرداخته و نوشته است: «احترام و تکریم حاج آقا دعایی به اصحاب فکر و فرهنگ و هنر، از جنس تکلیف اداری و سازمانی نبود.»
این شاعر در یادداشتی که با عنوان «با اجازه «حاج آقا دعایی»!» در اختیار ایسنا قرار داده، آورده است: «بزرگ بود
و از اهالی امروز بود
و با تمام افق های باز نسبت داشت...
(سهراب سپهری)
با شناختی که از حاج آقا دعایی - که رحمت خدا بر او باد - دارم، در نوشتن این یادداشت مُردد بودم. چون آن عزیز سفرکرده در زمان حیات، از چاپ هر گونه مطلبی درباره خویش خودداری می کرد. گفتم «حاج آقا دعایی»، بدون هیچ نوع پیشوند و پسوندی! این عنوان در ذهن و زبان من تداعی کننده این جمله از امام دل هاست که در زمان حیات پربرکت خویش خیلی زلال و صمیمی خطاب به مردم اظهار داشت: «خمینی خدمتگزار شماست.» من نیز حاج آقا دعایی را اینگونه می شناختم. چونکه او به راستی و درستی، پیش و بیش از آن که روحانی یا سیاست مدار و یا هر چیز دیگری باشد، یک انسان بود. انسانی با سعه صدری بی نظیر، بی ادعا، ساده زیست، صبور، خویشتندار، فراجناحی و معتدل. مردی روشن و فروتن که خودش را از جنس مردم می دانست و مقام خدمت به مردم را برتر و بالاتر از هر پست و عنوان و مقامی. به همین خاطر دوست داشت مردم نیز او را از خودشان بدانند و فارغ از هر گونه آداب رسمی و تشریفاتی، ساده و صمیمی صدایش بزنند.
تردید من در نوشتن این یادداشت برمی گردد به سلوک انسانی و سیره اخلاقی این بزرگمرد. مردی که در تمام سالهای پس از انقلاب - به رغم اینکه مدیر و سرپرست یکی از بزرگ ترین مجموعه های مطبوعاتی کشور بود - در خلوت و گمنامی زندگی کرد و هیچ تلاشی برای دیده شدن نداشت، مگر در مواردی که برای قدرشناسی و «نشان دادن دیگران» حضور خودرا در صحنه ضروری می دید. در طول تمام سال هایی که حاج آقا سرپرستی روزنامه اطلاعات را برعهده داشت - اگر بگردید - به سختی یک مصاحبه شخصی از ایشان در روزنامه اطلاعات پیدا می کنید! و این در زمانه ای که خیلی از مسئولین از امکاناتی که در اختیار دارند برای چهره کردن خود استفاده می نمایند، چیز کمی نیست.
گفتم حضور حاج آقا در صحنه برای «نشان دادن دیگران» بود، برای نشان دادن عالمان و شاعران و هنرمندان. برای اثبات این ادعا که حقیقتی روشن و غیر قابل انکار است، مصداق های فراوانی دارم، همچون حضور کریمانه و فروتنانه این عزیز در مراسم بزرگداشت مشاهیر و چهره های ماندگار علمی، فرهنگی و ادبی. کاری که حتی خیلی از متولیان و مسئولین فرهنگی با آن که جز وظایف ذاتی شان است - به سبب مشغله های کاری! - از انجام آن طفره می روند.
احترام و تکریم حاج آقا دعایی به اصحاب فکر و فرهنگ و هنر، از جنس تکلیف اداری و سازمانی نبود. چونکه این عزیز هیچ نوع مسئولیتی در نهادهای کلان فرهنگی و هنری نداشت. این حضور روشن و بزرگوارانه، فقط نشانه عشق و ارادت خالصانه آن بزرگمرد به اصحاب فکر و فرهنگ بود. حضور گرم و صمیمانه آن روحانی فرزانه در مراسم نکوداشت اصحاب ادب و هنر نه بدان خاطر بود که از این رهگذر قبایی برای خود بدوزد، بلکه بیشتر به این انگیزه و نیت بود که شمعی برفروزد و راه را به آیندگان بنمایاند.
نکته دیگر اینکه حاج آقا دعایی در این محافل و مجالس حضوری به دور از هر گونه تکلف و تصنع داشت، به این معنا که برای حضور در هیچ برنامه ای - با وجود روش و منش خیلی از مسئولین فرهنگی - منتظر دریافت دعوت نامه رسمی نمی ماند. ایشان حضور در مراسم تکریم و تجلیل از بزرگان عرصه های علم و فرهنگ و ادب را تکلیف دینی، انسانی و ذاتی خویش می دانست. وی در این مجالس، آرام و بی هیچ های و هیاهویی می آمد، و اکثرا تا اختتام مراسم نیز به احترام نام بزرگی که جلسه بر پیشانی خود داشت، جلسه را ترک نمی کرد. چون هدف او از حضور در مراسم خودنمایی و رفع تکلیف نبود. به جز مقام معظم رهبری که در تکریم اهل علم و فرهنگ و ادب گوی سبقت را از دیگران ربوده اند، من چنین منش و روش کریمانه ای را به ندرت در دیگر مسئولین دیده ام.
این کمترین، بعنوان عضوی کوچک از جامعه فرهنگی، وظیفه خود دانستم با قلمی کردن این چند سطر، از همه مهربانی ها و بزرگواری های آن انسان بزرگ و عالم وارسته و دوست داشتنی تشکر کنم.
روانش شاد و آمرزش و آرامش الهی، روزی اش باد.»
پیام رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی برای درگذشت دعایی
همچنین رئیس سازمان اسناد و کتابخانه ملی ایران در پیامی درگذشت حجة الاسلام والمسلمین سیدمحمود دعایی را تسلیت گفت.
متن پیام علیرضا مختارپور در ادامه می آید: «بسمه تعالی
دوستان! قیمت صحبت بشناسید که چرخ
دوستان را ز هم انداخته بسـیار جدا
(هلالی جغتایی)
آن چه از مرحوم حجة الاسلام والمسلمین دعائی به خاطر دارم همه‌ی آن نیکی هایی است که اندیشمندان و متفکران و دوستان آن عزیز در پیام های خود برشمرده اند: ازجمله ارادت به امام و رهبری، اعتقاد راسخ به نظام جمهوری اسلامی، محبت، وفا، اخلاص، صداقت، تواضع، پاکدستی، ساده زیستی و...
با حسرت و تأسف از درگذشت آن دوست گرامی که در طول شانزده سال قبل گفت وگوهای دونفره و صریح و صمیمی مختلفی با ایشان داشتم به برخی صفات اخلاقی دیگر آن مرحوم اشاره می کنم.
نخست دلسوزی و پیگیری حل مشکلات و گرفتاری های افرادی که هیچ نسبت شخصی یا اداری یا سیاسی هم با ایشان نداشتند، امّا همین که از مشکل آنان مطلع می شد یا برای پیداکردن راهکار به او مراجعه می کردند، تلاش وافری به عمل می آورد تا راهی برای حل گرفتاری و مشکل آنان بیابد.
دیگر آن که باوجود رنجش های فراوانی که از افراد و جریان های مختلف در طول دوران انقلاب اسلامی دیده بود زبانش به غیبت از آنان یا بدگویی نسبت به آنان باز نمی شد.
و دیگر آن که اگر از کسی در هر مسئولیت و در هر دوره و دولتی صفت حسنه یا کار خیری می دید در انعکاس آن به دیگران حتی به کسانی که در نقطه‌ی مقابل فرد موردنظر قرار داشتند ابا نداشت. از خوبی ها تمجید و تعریف می کرد و از بدی ها گذشت و چشم پوشی.
همچون خیلی از دوستان و همکاران و آشنایان دور و نزدیک، حقیر هم خاطرات بسیار خوبی از آن عزیز به خاطر دارم که در ذهن و قلبم به یادگار مانده و همیشه برای آن مرحوم از خدای متعال، آمرزش و غفران الهی مسئلت دارم.»
سیدمحمود دعایی متولد ۳۰ فروردین ماه ۱۳۲۰ در شهر یزد بود که از سال ۱۳۵۹ تا حالا سرپرستی موسسه اطلاعات را بر عهده داشت. او عضو مجمع روحانیون مبارز از سال ۱۳۶۶ تا حالا و نماینده شش دوره ابتدایی مجلس شورای اسلامی از ابتدا تا سال ۱۳۸۳ بوده است.
دعایی یکی از همراهان امام (ره) در دوران اقامت در شهر نجف بود. همین طور سفیر ایران در عراق بین سالهای ۱۳۵۷ تا ۱۳۵۸ بود.
این روحانی فعال در عرصه رسانه در سال ۱۳۹۳ نشان افتخار عرصه فرهنگ و هنر را دریافت کرده بود.
دعایی همین طور از طرف انجمن دفاع از آزادی مطبوعات موفق به دریافت قلم طلایی بعنوان چهره شاخص فرهنگی شد که این جایزه را به موزه حضرت علی بن ابیطالب(ع) در قم اهدا کرد.
حجت الاسلام والمسلمین سیدمحمود دعایی در خیلی از مراسم های تشییع پیکر هنرمندان و فعالان عرصه فرهنگ و هنر حضور داشت و نماز میت با امامت او خوانده می شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب