گفت وگوی مهر با طاهره رحیمی همسرشهید مدافع حرم افغانستانی:
نذر یكساله در مسجد جمكران
کادو دونی: یک ماه ایران بود و خبری از رفتن باردیگر نبود، اما نمی دانم چرا من رفتم حلقه ام را فروختم و بدون اینکه مرتضی حرفی بزند گفتم که این دفعه که رفتی پول این حلقه را توی حرم بینداز.
خبرگزاری مهر، گروه فرهنگ و اندیشه_ زهرا زمانی: کم و بیش که سال ها را دوره نماییم از زمان درگیری بین شوروی و مجاهدین افغان و چه زمانی که جنگ بین شیعه و سنی راه افتاد، تعداد زیادی از مردم افغانستان، تنها ملجا به منظور زندگی را کشور همسایه شأن دیدند. همسایه ای که هم زبان و هم مسلکشان بود و البته با انقلاب اسلامی راه این هجرت برای آنها آسان تر هم شد. مردمی که در سختی و آسانی قدم به قدم همراه مردم ایران بودند. شهدای افغان دوران هشت سال دفاع مقدس که هنوز نام آنها در تاریخ ایران اسلامی گمنام است، نشان از اعتقادی دارد که آنها را به میدان جنگ حق ضد باطل روانه کرد، به گذشته هم که نگاه نکنیم همین چند سال پیش وقتی سر و کله داعش پیدا شد، این مردم نجیب از نخستین کسانی بودند که برای دفاع از حرم آل الله باردیگر عزم میدان کردند. مرتضی خدادادی شهید مدافع حرم یکی از همان افراد است.
در یک گفت و گوی صمیمی در روزهای شهادت حضرت فاطمه زهرا سلام الله پای صحبت های طاهره رحیمی همسر این شهید تیپ فاطمیون نشستیم. خانم رحیمی کار و زندگی شهید خدادادی را این طور تعریف می کند: بیشتر بچه های افغانستان روی ساختمان کار می کنند. از گچ کاری گرفته تا نمای ساختمان. زمستان هم که کار ساختمان کم می شود، بیشتر خیاطی می کنند. آقا مرتضی هم دو سه تا شغل داشت، اما کار اصلی وی خیاطی بود. ما توی کارگاه خیاطی با هم آشنا شدیم. یک سالی می شد که من با یکی از دوستانم یک کارگاه خیاطی راه انداخته بودم. آقا مرتضی هم یکی از کسانی بود که توی کارگاه کار می کرد. زندگیمان را از مسجد جمکران شروع کردیم. رفتیم زیارت و بعد آمدیم سر خانه و زندگیمان. همان روز به من اظهار داشت: از حضرت زهرا خواسته ام که در زندگی به ما کمک نماید.
پس از ازدواج چرخ های کارگاه را هم بیشتر کردیم. با چند مغازه مانتوفروشی قرارداد داشتیم و از آنها سفارش می گرفتیم. بامداد می رفتیم کارگاه و آخر شب برمی گشتیم. خدا را شکر اوضاعمان بد نبود. روزهای خوبی بود. من فقط صدای چرخ را می شنیدم. هنوز یک سال از زندگیمان نگذشته بود که دیدم بچه های کارگاه دارند در مورد یک گروهی به اسم داعش حرف می زنند. راستش من خیلی ترسو بودم، می شنیدم که بچه ها از سر بریدن حرف می زنند. برای همین از بچه ها خواهش کردم که کسی توی کارگاه از داعش حرف نزند. صحبت بچه ها این بود که داعش حرم حضرت زینب (س) را می خواهد خراب کند و گروهی از بچه های افغان به اسم فاطمیون برای دفاع از این حرم تشکیل شده است. کم کم وجود من فقط خبرهایی بود که از داعش می شنیدم!
بیشتر بچه های افغانستان روی ساختمان کار می کنند. از گچ کاری گرفته تا نمای ساختمان. زمستان هم که کار ساختمان کم می شود، بیشتر خیاطی می کنند. آقا مرتضی هم دو سه تا شغل داشت اما کار اصلی وی خیاطی بود
در این یک سال یک نذری داشتم و هر سه شنبه با آقا مرتضی یا تنها می رفتم جمکران. ۲۷ دیماه سال ۱۳۹۳ بود، همان شب تازه رسیده بودم جلوی درب مسجد که دیدم موبایلم زنگ خورد. مرتضی بود. اظهار داشت: طاهره التماس دعا دارم. گفتم چیزی شده؟ گفت نه چیزی نشده، فقط یک چیزی را می خواهم به تو بگویم! رفتی جلوی در مسجد برای من دعا کن. دارم برای سوریه ثبت نام می کنم. انگار همان جا آسمان جمکران روی سرم خراب شد. حالم بد شد. خیلی گریه کردم. گفتم مرتضی چه می گویی؟ گفت فقط برای من دعا کن.
انتظارش را نداشتم. تا آن شب هیچ حرفی از سوریه رفتن مرتضی نشده بود، ولی اکنون مرتضی حرف های جدیدی می زد و به من اظهار داشت: تو را به عمه امام زمان قسم می دهم که سد راه من نشوی! تو را به مادر امام زمان قسم می دهم که سد راه من نشوی! این ها را که گفت دیگر کلمه ای نتوانستم حرف بزنم. فقط بیشتر اشک ریختم. از جلوی در تا مسجد هر قدم که برمی داشتم انگار دریا دریا اشک می ریختم.
رسیدم جلوی در مسجد و افتادم. گفتم امام زمان (عج) نمی دانم چه بگویم! اگر شکایتی کنم و سد راهش شوم می ترسم و از شما شرم دارم. اگر هم نشوم از زندگیم می ترسم. اگر مرتضی شهید بشود، چطور تنهایی زندگی کنم؟ اگر هم نرود چطور اسم شما را به زبان بیاورم؟ من که هر هفته دارم این مسیر را می آیم، چطور پس از این بیایم؟ آن شب حالم هم خوب بود و هم بد. خادم های مسجد آمدند و مرا بلند کردند. قضیه را که متوجه شدند، همان حرف های مرتضی را به من گفتند. پس از نماز و دعا برگشتم خانه.
بامداد دیدم که مرتضی پیام داد: طاهره خیلی دوستت دارم. من رفتم! هر چی به گوشیش زنگ زدم خاموش بود. تا یک ماه از مرتضی خبر نداشتم. همه پادگان های تهران را گشتم تا بالاخره متوجه شدم از پادگان شیراز اعزام شده است. می خواستم بروم شیراز و برش گردانم چون واقعاً یک ترسی در دلم بود، اما روزبه روز حال و هوایم عوض می شد. از حضرت زینب (س) صبر می خواستم. کم کم حالم بهتر شد و خودم هم مشتاق شدم و دیگر ناراحتی نکردم. پس از ۱.۵ ماه مرتضی از دمشق به من زنگ زد و اظهار داشت: طاهره رفتم حرم زیارت. دلم نیست از اینجا برگردم. راستش تو را هم فراموش کردم! انگار که مادرم را هم فراموش کردم! فقط می خواهم توی حرم حضرت زینب باشم.
از حضرت زینب (س) صبر می خواستم. کم کم حالم بهتر شد و خودم هم مشتاق شدم و دیگر ناراحتی نکردم. پس از ۱.۵ ماه مرتضی از دمشق به من زنگ زد و اظهار داشت: طاهره رفتم حرم زیارت. دلم نیست از اینجا برگردم. راستش تو را هم فراموش کردم! انگار که مادرم را هم فراموش کردم! فقط می خواهم توی حرم حضرت زینب باشم
به این قسمت از گفت و گو که می رسیم خانم رحیمی نگاهی به سر در خانه می کند و تابلویی را به من نشان داده است و می گوید: ایام فاطمیه بیشتر در مراسم ها شرکت می کرد. می گفت درست است که همه ائمه برای ما شیعیان یکی هستند اما توسل من به حضرت زهرا است همیشه! حالا من به نیت مرتضی اسم حضرت زهرا را سر در خانه زده ام. نامی هم که مرتضی در این راه قدم گذاشت فاطمیون بود. هر کسی که در این دنیا است، به نام همان ائمه ای که متوسل می شود به همان نام است. این اعتقاد من است. آقا مرتضی همیشه به حضرت زهرا متوسل بود و با نام فاطمیون هم به شهادت رسید.
خانم رحیمی ادامه می دهد: نوروز ۹۴ برگشت. ولی دیگر مرتضای سابق نبود. اخلاقش عوض شده بود. آرام تر شده بود. کارش را که پرسیدم. گفت توی آشپزخانه کار می کنم. یک ماه ایران بود و خبری از رفتن باردیگر نبود، اما نمی دانم چرا من رفتم حلقه ام را فروختم و بدون اینکه مرتضی حرفی بزند گفتم که این دفعه که رفتی پول این حلقه را توی حرم بینداز. انگار حال و هوای مرتضی ما را هم مشتاق کرده بود. وقتی از یک سری فرماندهان فاطمیون صحبت می کرد، چشمانش برق می زد. می گفت ما نمی توانیم ببینیم حرم حضرت زینب و حرم حضرت رقیه را خراب کنند. این حرم متعلق به همه است.
یک سری حرف ها در مورد مردم سوریه می زد و همیشه می گفت من به حضرت آقا و سیدحسن نصرالله ارادت خاصی دارم. می گفت این آسایش ما همه از برکت وجود حضرت آقا است. اینکه ما توی ایران زندگی می نماییم، به برکت رهبری ایشان است. گفت حال و روز مردم سوریه به هم ریخته است چون کسی را برای هدایت ندارند. من خیلی جاها این حرف های مرتضی را گفته ام و خیلی ها هم باور نمی کنند، اما شهید زنده و حاضر است و حرف های من را می شنود.
بار دوم هم رفت، یک آیت الکرسی به او داده بودم و گفتم این را توی جیبت سمت قلبت بگذار. یادم هست سری اول وقتی خیلی گریه می کردم، اظهار داشت: طاهره من که لیاقت شهادت ندارم ولی تو اجازه بده من بروم. می گفت دعا کن عاقبت به خیری من و تو به شهادت باشد.
این بار حال و هوای خودم هم عوض شده بود! حالا به او می گویم شما این دعا را کردی، من کجا و شهادت کجا؟ همیشه حرفش این بود که طاهره دعا کن اسیر نشوم!
بعداً فهمیدم که توی زرهی بود و بعدتر هم فرمانده نیروی انسانی شد. دفعه سوم پایش مجروح شد، اما قبول نکرده بود به عقب برگردد. قرار بود این دفعه که برگردد با هم برویم کربلا… نزدیک اربعین بود، بیشتر اطرافیانمان برای پیاده روی اربعین آماده می شدند. من هم وسایلمان را جمع کرده بودم، اما...
یک ماه ایران بود و خبری از رفتن باردیگر نبود، اما نمی دانم چرا من رفتم حلقه ام را فروختم و بدون اینکه مرتضی حرفی بزند گفتم که این دفعه که رفتی پول این حلقه را توی حرم بینداز
۲۴ آبان ماه سال ۱۳۹۴ بامداد خیلی زود پاتک خیلی شدیدی در منطقه تدمر می شود، فرمانده مرتضی بهش اجازه نمی دهد که جلو برود، اما مرتضی پشت پی. ام. پی می خوابد و جلو می رود. پشت خاکریزها می رسد و از روبه رو هم مسلحین به جلو می آمدند و پی. ام. پی را دور می زند و تک تیرانداز از پشت به قلب مرتضی شلیک می کند. مرتضی همان جا روی زمین می افتد. تیر از پشت به مرتضی خورده بود. زمانی که دوستانش می رسند، آیت الکرسی توی دست مرتضی بوده و ساعت هشت بامداد تا ۲ بعدازظهر روی خاک می افتد و سمت راست مرتضی کاملاً کبود شده بود. مرتضی این طور نبود که شب و روز توی مسجد باشد یا مدام قرآن و تسبیح دستش باشد، اما همیشه توسل و توکل داشت.
خبر شهادت مرتضی را که شنیدم دیگر همه آماده سفر به کربلا بودند، اما من منتظر بودم تا مرتضی را بیاورند. هنوز امید داشتم مرتضی زنده باشد. اما خب… روز تشییع مردم سنگ تمام گذاشتند، همه با گل به استقبالش آمدند. شنیدم که می گفتند ما اول آمدیم زائر حضرت زینب را زیارت نماییم و بعد به زیارت برادرشان برویم.
همه کسانی که می خواستند به کربلا بروند اول به زائر حضرت زینب زیارت قبول گفتند. من خیلی مرتضی را دوست داشتم، اما هم اکنون می گویم که بالاتر از حضرت زینب کسی را دوست ندارم. اصلاً هم ناراضی نیستم. هم اکنون هم که زندگی را ادامه می دهم فقط به خاطر حضرت زینب است. مرتضی اگر به مرگ عادی می مرد زندگی برای من خیلی سخت می شد اما مرتضی شهید شد. به قدری این مسیر برای من زیبا است که مسیر زندگی خودم هم عوض شد. حتی مسیر زندگی نزدیکان من هم عوض شد.
خیلی ها می گویند بیشتر فاطمیون برای پول به سوریه رفتند، اما حق مأموریت مرتضی در مقابل درآمدی که ما از کارگاه خودمان به دست می آوردیم، چیزی نبود. اصلاً مقدار این پول به چشم من نمی آمد. حالا هم هر کس این حرف را به من می زند میگویم: شما هم اگر می توانید بروید و از این پول بگیرید. هر کسی اگر لیاقت دارد می تواند مزد دنیایی خویش را از حضرت زینب بگیرد.
خانم طاهری خاطره دیدار خانواده شهدای فاطمیون با رهبر انقلاب را با شعف خاصی این طور بیان می کند: ماه رمضان سال ۱۳۹۵ برای دیدار با حضرت آقا دعوت شدیم؛ همه خانواده شهدای فاطمیون. من پس از شهادت آقا مرتضی رابط خانواده شهدای فاطمیون شدم. توی دیدار هر کسی دوست داشت که یک جوری خودش را زودتر برساند. توی راهرو حسینیه بودم که دیدم حضرت آقا از روبه رو وارد شدند. به سختی سلام کردم. شاید بگویم همه عمرم هم فکرش را نمی کردم. حضرت آقا نازنین زهرا را بوسید و از من پرسیدند که اهل کجا هستید؟ هم اکنون کجا زندگی می کنید؟ همسر کدام شهید هستید؟ ایشان ابهت خاصی داشتن. از یک سو خوشحال بودم و از یک سو هم فکر می کردم که خواب هستم. باورم نمی شد. دیدار خیلی خوبی بود. نازنین زهرا سه ساله بود. دیدار نایب امام زمان به واسطه آقا مرتضی نصیب من شد و من فقط اشک می ریختم…
منبع: kadodooni.ir
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب