حسین كیانی و یك آگهی تاریخی
كادو دونی: حسین كیانی با نگارش یادداشتی تحت عنوان «فرهنگ آیندگان» درباره امنیت شغلی تئاتری ها در این روزگار نقطه نظرش را بیان نمود.
در متن یادداشت این نمایشنامه نویس و كارگردان تئاتر كه در اختیار ایسنا قرار گرفته آمده است: «به نظر می رسد تشویش و دلهره صاحبان مشاغلی كه از درآمد ثابت یا همان آب باریكه معروف برخوردار نیستند در این ایام كرونایی روز به روز بیشتر می شود. صاحبان مشاغل هنری هم(اگر بتوان آنها را باتوجه به قوانین فعلیِ كار، شغل نامید)با توجه به سازوكارِ ارائه محصولاتِ هنری به مخاطب یا تماشاگران، بی نصیب از این تشویش و اضطرابِ فزاینده نیستند. بیشتر قریب به اتفاق فعالین حرفه های هنری همچون تئاتر، حقوق ثابتی ندارند و حق بیمه های تامین اجتماعی و تكمیلی را به صورت خویش فرما می پردازند و مجبورند همچون كارگران فصلی، چشم انتظار پروژه ای باشند كه برای كار به آنها پیشنهاد داده شود یا این كه خود با دوندگی و جنگندگی و صبوری و تحملِ بیكاری و بی پولی بتوانند، پروژه ای را برای بردن روی صحنه پیشنهاد و مصوّب و با انبوهی از دشواری ها، اجرا كنند. بی گمان خطراتِ لطمه های ذهنی و روحی كه در این مسیرِ رنج آورِ از ایده تا اجرا، نصیب هنرمندان تئاتر، بخصوص مولفان و كارگردانان می شود، هیچ كم از لطمه های جسمی و جانی كارگران فصلی كه بی هیچ امكانات ایمنی بر بلندای داربست های آسمان خراش ها و برج های رانت خوران، میان زمین و آسمان به دنبال لقمه ای نان حلال معلق هستند، نیست. این كارگران دوست داشتنی و گم نام كه در انبوه مخاطرات، می سازند تا كیسه صاحبان رانت پر شود و هنرمندان تئاتری كه در انبوه مشكلات می سازند تا چیزی بر اندوخته فرهنگ بیفزایند و هر دو بی نصیب از مُزد واقعی و برابرِ اجرِ زحمت شان. این مسئله آن قدر به انواع و اشكال گوناگون و متنوع گفته شده كه حتی دیگر كلمات هم از دست ما خسته شده اند.آیا مقرر است وضعیت حرفه ای و شغلی صاحبان حرفه های هنری همچون هنرمندان تئاتر، ساماندهی، قانون مند و تحت تعاریف مدنی و حقوق شهروندی قرار گیرد یا مقرر است این مدارِ نااكارامد و اشتباه همچنان مسیرِ صفر درجه را بپیماید و ما صاحبان حِرَف و مشاغل تئاتری و هنری بعنوان نمونه لطمه پذیری فزاینده برای آیندگان همچنان در این وضعیت ناخوشایند نگه داشته شویم؟ اگر چنین است كه ظاهرا هست ذكر یك هشدارِ تاریخی به این تصمیم سازان فرهنگی ضروری می نماید؛ حتی اگر بخواهید فرهنگ سازان این دوران را بعنوان نمونه دشوارزیستی و رنجِ برای زنده مانی، برای آیندگان، به صورت موزه ای حفظ كنید، آیندگان نیز شما را بعنوان نمونه بی توجهی و بی تدبیری و فرهنگ زدایی، نسبت به فرهنگ مدارانِ دوران گذشته خواهند شناخت. حال، این تصمیمِ تاریخی باشماست.
حسین كیانی - نمایش ساز.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب