پرسش اساسی آیدین آغداشلو درباره هنر كلاسیك ایران
به گزارش كادو دونی آیدین آغداشلو در نشست خوانشی بر تحولات نقاشی ایران این پرسش اساسی را بیان كرد كه «آیا آثار هنر معاصر ایران همانند آثار خودِ من كه با قیمت های خوب به دیوار می زنیم، واقعا خوب هستند یا چون برای ما هستند، خوبند؟» و در ادامه این نشست مطالبی را در جهت این پرسش و مشكل ارزش گذاری دوگانه بیان كرد.
به گزارش كادو دونی به نقل از ایسنا، در حاشیه برگزاری نمایشگاه «كلكسیونر ۴»، عصر روز پنجشنبه (۱۴ آذرماه) نشستی با حضور آیدین آغداشلو، با مبحث هنر كلاسیك ایران و در چارچوب گفت وگویی میان این هنرمند پیشكسوت و كیانوش معتقدی، پژوهشگر و نویسنده هنر برگزار گردید.
آغداشلو در ابتدای سخنان خود خاطرنشان كرد: همیشه انسان مهربانی بوده ام، اما در این سال ها و به خصوص این روزها این جنبه در من خیلی كم شده است. در نتیجه امروز فرصت مناسبی برای جمع بندی مبحث مهمی مثل خوانشی بر نقاشی یكصد سال قبل ایران نیست. اگر صحبت هایی می كنم كه چندان خوشایند نیست، خرده نگیرید؛ چون از آن مهربانی كه قبلا باطل السحر بود، دیگر چیزی باقی نمانده است.
وی در ادامه درباره آن دسته از هنرمندان یكصد سال گذشته كه با وجود آثار خوبی كه از خود به جای گذاشته اند، اما چندان شناخته شده نیستند، اظهار نمود: مطالب زیادی در این حوزه نوشته ام و این مورد را دنبال كرده ام كه این نقاط مفقودشده را چطور باید پیدا نماییم و این تكه ها را چطور به هم متصل نماییم تا یك شكل كلی و تصویر جامعی به دست بیاید. تا جایی كه می توانستم روی این مورد كار كردم، اما من یا كسانی مثل من، همیشه به ناچار با مشكل ارزش گذاری دوگانه مواجهیم؛ اینكه ما به چه چیزی درست و به چه چیزی نادرست می گوییم؛ بعنوان مثال چه زمانی كه مرمت می كردم و چه زمانی كه می نوشتم با تحسین و ستایش تكه های مفقوده را متصل و تماشا می كردم و لذت می بردم؛ اما حالا دیگر اینگونه نیست. هم اكنون به این فكر می كنم كه چه چیزی را می خواهم پیدا كنم و چه چیزی را می خواهم پاك كنم و آیا می ارزد؟
این هنرمند پیشكسوت افزود: سوال این است كه آثار هنر معاصر ایران همانند آثار خودِ من كه با قیمت های خوب به دیوار می زنیم، واقعا خوب هستند یا چون برای ما هستند، خوبند؟ در واقع آیا همانند مادری كه پسر شرورش را دوست دارد، آنها را دوست داریم؟ ازاین رو هم اكنون باید ببینیم كه می توانیم این ارزش گذاری دوگانه را تبدیل به یك ارزش گذاری واحد نماییم.
او خاطرنشان كرد: به شخصه اولین باری كه با این ارزش گذاری دوگانه مواجه شدم، زمانی بود كه خاطرات سرگواوزلی، سفیر انگلیس در دربار فتحلی شاه را می خواندم. او كه یك انگلیسی اشراف زاده و هنردوست بود در این كتاب می نویسد كه وقتی به دربار رفتم و نقاشی های هنرمندان بزرگ آن دوره را روی دیوار دیدم فكر كردم اینها زشت ترین آثاری هستند كه من در عمرم دیده ام! این در شرایطی است كه من مدت زیادی از عمرم را غرق عیش و نوش با همان نقاشی هایی بودم كه به نظر او مضحك بودند! كدام نگاه درست بود؟ برای رسیدن به پاسخ این پرسش احتیاج به جست وجو است و جست وجو این است كه به یك ارزش گذاری قابل قبول برسیم.
عكس: شیما مسجدی ـ ایسنا
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب