به مناسبت پانصدمین سال صدور فتوای كلیسای كاتولیك علیه لوتر؛
بیستمین شماره سیاست نامه منتشر گردید
شماره بیستم سیاست نامه، مجله تخصصی اندیشه سیاسی با طرح جلدی از مارتین لوتر، پیشوای کلیسای پروتستان منتشر گردید.
به گزارش کادو دونی به نقل از مهر، شماره بیستم سیاست نامه، مجله تخصصی اندیشه سیاسی با طرح جلدی از مارتین لوتر، پیشوای کلیسای پروتستان منتشر گردید. در این شماره که پرونده اصلی آن به مناسبت پانصدمین سال صدور فتوای کلیسای کاتولیک مقابل لوتر به او اختصاص داده شده، گفتگوهایی اختصاصی با رابرت استرن، پیتر استنفورد، آدام فرانسیسکو و گرگ فارستر انجام شده است. نگین نوریان دهکُردی نیز در مقاله مفصلی به توافق ها و تخالف های میان لوتر و اراسموس پرداخته است. حامد زارع نیز در این پرونده با نوشتن مطلبی با عنوان «سروشِ لوتریانیسم» به نقد دریافت های عبدالکریم سروش از مقولات و مفاهیمی نظیر پروتستانتیسم و سکولاریسم اشاراتی کرده است.
سردبیر سیاست نامه در سرمقاله خود با عنوان «برخورد ایدئولوژی و جامعه شناسی» به احسان نراقی پرداخته و نوشته است: «با به انتها رسیدن سلسله سخنرانی های آتشین شریعتی در پائیز ۱۳۵۱ در پی تعطیلی حسینیه ی ارشاد و سپس دستگیری وی در تابستان ۱۳۵۲، فضای چپ گرایی در کشور و رویکرد های مارکسیستی، هر چه بیشتر به سمت حرکت های مسلحانه تغییر جهت داد. در این اوضاع و احوال و همزمان با فروکش کردن تب شریعتی و مارکسیسم اسلامی، جریان تجددستیز دیگری در عرصه ی روشنفکری ایران ظهور پیدا کرد که به جز چپ زدگی، بقیه ی نشانه ها و عوارض جریان آل احمد و شریعتی را در خود داشت. احسان نراقی آغازگر این جریان بود.»
سیاست نامه بیستم بخش یادنامه را به مناسبت سی اُمین سالمرگ غلامحسین صدیقی که بسیاری او را موسس جامعه شناسی در ایران می دانند به این رجل ملی گرا مختص کرده است. یادنامه با مطلبی تحت عنوان «میهن پرست تر از مصدق» نوشته احمد نقیب زاده رییس شورای علمی مجله شروع می شود و با مطالبی که محمود فاضلی و احسان تاجیک درباره وزیر کشور محمد مصدق نوشته اند ادامه پیدا می کند. نقیب زاده در ابتدای مقاله خود چنین می نویسد: «در استبداد و نظم خفقان آور تولید سرمایه های انسانی و متفکران فرهنگ ساز به صفر می رسد. چنانکه در طول دوره‌ی حاکمیت کمونیسم بر روسیه یک چخوف یا یک تولستوی پا نگرفت؛ یک فیلم ساز مشهور یا یک فیلم مقبول در سطح جهانی به صحنه نیامد ولی مهندس اتمی آن هم البته زیر دست دانشمندان و مهندسان ربوده شده از آلمان بوجود آمد. رژیم های سیاسی را باید از روی محصولات انسانی آنها و این که به چه طیف اجتماعی میدان می دهند شناخت و داوری کرد. در دوره‌ی حاکمیت نازیها بر آلمان اقشار فرومایه میداندارشدند. محمدرضاشاه هم سیاستمداران استخواندار را خانه نشین کرد و اعضای جبهه ملی را ورشکستگان سیاسی خواند. هیچ رجل معتبر ملی به دربار راه نداشت ولی شعبان جعفزی هروقت می خواست به دربار راه می یافت. مستمند شیرازی را با نام هوشنگ انصاری به وزارت برگماشت و این اشباح الرجال از نخستین کسانی بودند که در شروع بحران های منجر به انقلاب ۵۷ پا به فرار گذاشتند و شاه دست نیاز به سوی همان ورشکستگان سیاسی همچون دکتر صدیقی دراز کرد». سپس مقاله «نمونه عالی رجل ملی» از داریوش آشوری بعد از سی سال بازنشر می شود و در آخر نیز مصاحبه سرهنگ غلامرضا نجاتی با غلامحسین صدیقی با عنوان «تبارشناسی ناکامی نهضت ملی» انتشار داده شده است.
در بخش یادداشت نیز با مطالب و مباحثی همچون «استیضاح ایدئولوژیک» نوشته روح الله اسلامی، «نسخه پساآمریکاییِ جهان اسلام» نوشته مهدی صادقی، «امتناع الهیات رویا» نوشته عبدالرضا ناصر مقدسی و «تبار ایرانی زبان آذری» نوشته کاظم آذری سیسی آمده است. صادقی در قسمتی از یادداشت خود چنین می نویسد: «واقعیت آنست که ما هنوز از خروج آمریکا در مسرت به سر می بریم، اما در آن مسرت از این نکته غافلیم که وقتی منطقه از هژمون خالی شود، همان کشورهایی جای آنرا پر می کنند که امثال علی شریعتی و جلال آل احمد روزی خیال داشتند با آنها امتی اسلامی بسازند. مطابق ایده امت اسلامی کشورهای جهان اسلام باید با اتحاد خود در مقابل قدرت های قاهر غربی ایستادگی کنند. قدرت های جهان اسلام اگر اختلافی هم دارند باید آنرا کنار بگذارند و تمرکز خودرا روی مقابله با نفوذ غرب در جهان اسلام بگذارند. این ایده را سیدجمال الدین اسدآبادی برای نخستین بار در ایران بیان نمود. البته در آن روزگار نه توجه دربار به این ایده جذب شد و نه توجه علمای شیعی. اما در نوبت دوم و در دهه های ۴۰ و ۵۰ شمسی این ایده با اقبال زیادی در میان قشر روشنفکر جامعه مواجه گردید و توانست به آرمانی برای گروههای انقلابی تبدیل گردد.»
در بخش پرونده مصاحبه هایی با جامعه شناسان درباره سرشت و سرنوشت آکادمی در ایران انتشار یافته است. «ریاکاری علمی»، «علوم انتقادی در آکادمی»، «توده ای شدن دانشگاه»، «نازایی آکادمی ایرانی» و «دشمنی روشنفکری با دانشگاه» به ترتیب عنوان گفتگو با مقصود فراستخواه، ناصر فکوهی، عباس کاظمی، موسی اکرمی، و تقی آزاد ارمکی است که در آن درباره وجوه مختلف زیست دانشگاهی در ایران و تنش های میان آکادمی و حوزه عمومی و همین طور تفاوت های میان روشنفکری ایرانی و آکادمی ایرانی سخن به میان آمده است. فراستخواه در قسمتی از گفتگوی خود چنین می گوید: «دکتر گلشنی یا دکتر سید حسین نصر یا آیت الله جوادی آملی همه به نحوی ادعای علم دینی یا قدسی ومانند آنرا دارند. من برای تمام این افراد احترام قائلم و در رشته های خود انسان های صاحبنظر ومحترم هستند، اما متاسفانه و منطقاً نقدهای جدی بر دعاوی آنها در خصوص علم قدسی یا علم دینی وارد هست. موجودی به نام علم دینی که این گرایش های ایدئولوژیک آفریدند، علم نشد ولی برای ایران بسیار گران به اتمام رسید. پروژه‌ی دولتی علم دینی در پس از انقلاب که این آقایان آگاهانه یا ناخودآگاه، خواسته وناخواسته لجستیک و تدارکات نظری برایش فراهم کردند؛ به جامعه علمی و دانشگاهی ما و به ایران حقیقتاً در این چهار دهه لطمه های زیادی زد. البته قسمتی از آرای دکتر گلشنی اکنون می بینیم، عوض شده است و اخیراً نقدها و بحث هایی کرده اند و با آن شدت قبلی از علم دینی دفاع نمی کنند. اما تعبیری است که می گوید ببخشید اما فراموش نکنید. مردم که نمی توانند حافظه خودرا از دست بدهند وندانند که این علم دینی در چهاردهه اخیر، چه اشتباهات و خطاها و سیاست ها و رویه های نادرست را دامن زده و توجیه کرده است.»
بخش بعدی سیاست نامه بیستم با عنوان ترجمه دربرگیرنده دو مطلب است. نخست مقاله «هیتلر در کرملین» نوشته جورج واتسون که مقاله ای درباره پیمان مولوتف-ریبن تروپ است و دیگری «مورخ زوال اروپا» که خاطرات فون میزس را تشکیل می دهد. در بخش پژوهش نیز با مقاله بلندی از مهرداد عباسی با عنوان «جریان شناسی تفاسیر قرآنی» مواجهیم که برگردانی از پژوهش رتراود ویلانت درباره گرایش های اصلی در روش های تفسیری معاصر در جهان غرب است.
سیاست نامه بعنوان مجله تخصصی اندیشه سیاسی ایران در هر شماره در فصلی با عنوان کارنامه به بررسی آثار و افکار یکی از آکادمیسین های علوم سیاسی ایران می پردازد. در بیستمین شماره مجله به کارنامه فرهنگ رجایی پرداخته شده است. در این پرونده ابتدا یادداشتی از مختار نوری تحت عنوان «روشنفکری آلیاژی» آمده است و بعد از آن گفتگوی مفصل سردبیر سیاست نامه با فرهنگ رجایی با عنوان «در جستجوی انسانِ حاضرِ معاصر» انتشار یافته است. مطلب بعدی کارنامه ترجمه گفتار نخست از کتاب «مدنیت و تمدن؛ حضور، هنر انسان ورزی و امرسیاسی» رجایی با عنوان «انسانیت و مدنیت» است که شش ماه پیش در نیویورک انتشار یافته است. فرهنگ رجایی در قسمتی از گفتگوی خود و در پاسخ به ادعای زارع که او را متکلم سیاسی نامیده چنین می گوید: «اگر ما بنا بگفته جناب تنسر «قانون عقل جهان داری» را پیش چشم خود داشته باشیم، باید بپرسیم که هر متفکری از چه راهبردهایی برای تدبیر و تامل در این قانون بهره می برد. به گمان من برای این تدبیر و تامل؛ دو جهان بینی بیشتر در اختیار نداریم و آنها را در کتاب آخر خود که شما در مجله لطف کرده و عنایتی به آن نشان می دهید توضیح داده ام. یک جهان بینی معتقد می باشد مقولات ورا انسانی در سرنوشت انسان نقش چندانی ندارند و جهان بینی دیگر حضور در عالم ورا انسانی و ساحت وجود را به رسمیت می شناسد. مطابق جهان بینی نخست اندیشه سیاسی شامل نظریه سیاسی می شود، اما مطابق جهان بینی دوم، بدین سبب که جهان تنها منحصر در پدیدارها نیست و مقولات ناپیدا هم مهم هستند، راهبرد دیگری به میان می آید که شما از آن بعنوان کلام سیاسی یاد کردید. البته این حق اجتهاد شما است که از کسانی که بر آن هستند جهان شامل عالم ورای انسانی، بی توجه به این که منشا آنچه چیزی شامل خدا، نیروهایی طبیعی یا جادو باشد، است، به مثابه افرادی یاد کنید که متکفل کلام سیاسی هستند»
بیستمین شماره «سیاست نامه» با سردبیری حامد زارع در ۲۹۲ صفحه با قیمت ۸۰ هزار تومان انتشار یافته است.
همزمان با انتشار سیاست نامه، ششصد و بیست و ششمین شب از شب های بخارا به شب «سیاست نامه» اختصاص یافت. این جلسه به مناسبت انتشار شماره بیستم مجله سیاست نامه که در زمینه اندیشه سیاسی ایران منتشر می شود، در ساعت ۵ پس از ظهر روز دوشنبه بیست و هفتم دی ماه ۱۴۰۰ (هفدهم ژانویه ۲۰۲۲) با سخنرانی سید مصطفی محقق داماد، غلامرضا اعوانی، رضا داوری اردکانی، احمد نقیب زاده، فرهنگ رجایی، ناصر سلطانی، قدیر نصری، مهدی فدایی مهربانی، روح الله اسلامی، حامد زارع و علی دهباشی بصورت مجازی اجرا شد.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب