عزم راه:
تأملات فرهنگی دربارۀ بیانیۀ گام دوم انقلاب منتشر گردید
به گزارش کادو دونی کتاب عزمِ راه: تأمّلاتِ فرهنگی دربارۀ بیانیۀ گام دوم انقلاب تألیف مهدی جمشیدی به همت نشر صاد منتشر گردید.
به گزارش کادو دونی به نقل از مهر، عزمِ راه: تأمّلاتِ فرهنگی دربارۀ بیانیۀ گام دوم انقلاب یک اثر همدلانه و انقلابی درباره‌ی مضمون های فرهنگیِ بیانیه‌ی گامِ دوّم است، از زوایه‌ی ذهنیِ یک نسلِ سوّمی که نگاهِ چالشی و مسأله وار نیز دارد و در پیِ فهم و یافتنِ حقیقت است. مؤلف در معرفی این اثر نوشته است: کوشیدم تا درباره‌ی بیانیه، به اندیشه ورزیِ مستقل و تا حدّی نوآورانه بپردازم و شرح و حاشیه ای راهبردی بر آن بنویسم. نمی دانم چقدر در متفاوت نویسی و انتخابِ دریچه های منحصربه فرد، موفّق بودم، امّا می دانم که چنین دغدغه ای داشتم و در امتدادِ این تجربه‌ی تازه، حرکت می کنم. در درونِ خود، چنین احساسی را ایجاد کردم که گویا آیت الله خامنه ای، سخنی را گفته و آن گاه، توضیح و تبیینِ آنرا به من واگذار کرده است. ایشان از شخصِ من چنین چیزی را نخواسته، امّا از اهلِ قلم و گفتگوی معرفتی و مباحثه‌ی انتقادی که خواسته است. شاید این تمایزها و تفاوت ها، در دیده‌ی شما بنشینند و حلاوتِ مطالعه‌ی یک کتابِ خوب را بیافرینند. آن که عاقل بود، عزمِ راه کرد
عزمِ راهِ مشکلِ ناخواه کرد
(مثنویِ معنوی، دفترِ چهارم، بیتِ ۲۲۰۶). بیانیه‌ی گامِ دوّمِ انقلاب، در قالبی «غیررسمی» و خطاب به «جوانان» نگاشته شده است تا همچون «نظریه‌ی راهنمای عمل»، روشنگر و چراغِ راه باشد و مبدأ و مسیر و مقصد را بنمایاند. پس باید درباره‌ی مضمون های آن درنگ کرد و اندیشید؛ چون بدونِ «اندیشیدن» و «تفکّر»، هیچ راهی گشوده نمی گردد. بر این اساس، «عزمِ راه» کوششی است برای «تعمّق» و «تدقیق» درباره‌ی این بیانیه و یافتنِ جنبه ها و دلالت های مختلفِ آن. بیانیه، یک «متنِ مفصّل» نیست که بتوان انتظار داشت هر آنچه را که لازم بوده است را، «توضیحِ کافی و مبسوط» داده باشد، بلکه خصوصیّتِ متنِ راهبردی و کلان نگر این است که مسأله ها در آن، به صورتِ «اجمالی» و در هندسه‌ی «اشارات»، مطرح می شوند. پس این مخاطب است که نباید گرفتارِ «شتاب زدگی» و «سطحی نگری» شود و با «حوصله» و «دقّت»، غور کند و «لایه های پیدا و پنهانِ» آنرا بیابد. «عزمِ راه»، در پیِ چنین هدفی است؛ می خواهد به قصدِ «فهمیدن» و «یافتن» و «گشودن»، در کنارِ مخاطب قرار بگیرد و فرصتی را برای عالمانه و فیلسوفانه اندیشیدن فراهم نماید. نمی توان «تاریخِ انقلاب»، یعنی «اتّفاق ها» و «رویدادها» یی که در طولِ دهه های گذشته از سر گذرانده ایم را، از این متن جدا کرد و بیانیه را گسسته و بریده از «واقعیّت های تلخ و شیرین»، خواند. بیانیه، حاصلِ همین «حرکتِ عینی» و «شدنِ تاریخی» است و از دلِ آن، سربرآورده و متناسبِ با آن، صورت بندی شده است. «عزمِ راه»، پاره ای از این واقعیّت های ناگفته یا به حاشیه رانده شده را در قلبِ متن می نشاند و میانِ «معرفت» و «واقعیّت»، فاصله نمی افکند. بیشترِ روایت ها از بیانیه، روایت های سیاسی یا اقتصادی بوده اند، درحالی که «روحِ حاکم» بر بیانیه، «فرهنگ» است و از آن برمی آید که مبتنی بر «اصالتِ امرِ فرهنگی» است. پس شایسته آنست که با «رویکردِ فرهنگی» به بیانیه بنگریم و از این زوایه، آنرا فهم و تحلیل نماییم. بر پایه‌ی چنین حسّاسیّتی، در «عزمِ راه» سعی شده که مضمون ها از «چشم اندازِ فرهنگی» مطالعه شوند و «خاستگاه ها و نتایجِ فرهنگیِ» هر یک از بندهای بیانیه، به تصویر درآیند. از آنجائیکه هدف، «فهمیدن» و «اندیشیدن» است و این نیز، وابسته به «نقادی» و «بازاندیشی» و «واسازی» است، نباید به «توصیفِ محض»، بسنده کرد، یا گرفتارِ «محافظه کاریِ تحلیلی» شد و «نقص ها» و «کاستی ها» و «لغزش ها» را ندید. بهای چنین ندیدنی، فرو غلتیدن در مردابِ تکرارهای فرساینده است. به این جهت، «عزمِ راه» از «مصلحت اندیشی های نابجا و ترس آلود»، فاصله دارد و بابِ «مطالعه‌ی انتقادی و لطمه شناسانه» را مسدود نکرده است.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(0)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب