اعتصاب غذا برای عزای امام حسین (ع)
بامداد روز عاشورای سال ۱۳۶۹ به چشم خود شفای برادران آزاده بیمار را می دیدم كه با چشمانی پر از اشك در سوگ مولایمان حسین (ع) ایستاده بودند. آنها تا روز قبل به دلیل بیماری قادر نبودند روی پا بایستند، اما حالا نه تنها روی پای ایستاده بودند بلكه نوحه می خواندند و بر سینه می زدند.
به گزارش کادو دونی به نقل از ایسنا، مرتضی نظم ده همچون آزادگان دوران هشت سال دفاع مقدس که سالها در اسارت بعثی ها برای امام حسین (ع) عزاداری کرده است. وی در خاطراه ای روایت می کند: ایام محرم در پیش بود و شیفتگان امام حسین (ع) برای بر پا داشتن مراسم عزاداری مهیا می شدند. فرمانده اردوگاه و سایر عمال بعثی عراق در همان شبهای اول محرم با برگزاری و انجام مراسم سوگواری به شدت مخالفت کردند.
ما هم دست به اعتصاب غذا زدیم. پس از ۴۸ ساعت فرمانده اردوگاه در قبال خواست ما تسلیم شد و اظهار داشت: «شبها به مدت دو تا سه ساعت، آن هم به صورت نشسته، اجازه دارید عزاداری کنید.»
صبح روز عاشورای سال ۱۳۶۹ به چشم خود شفای برادران آزاده بیمار را می دیدم که با چشمانی پر از اشک در سوگ مولایمان حسین (ع) ایستاده بودند. آنها تا روز قبل به دلیل بیماری قادر نبودند روی پا بایستند، اما حالا نه تنها روی پای ایستاده بودند بلکه نوحه می خواندند و بر سینه می زدند. می دانستم که وقوع این معجزات جز با کمک امام حسین(ع) و ائمهی معصومین (ع) امکانپذیر نیست.
غوغایی بود. صدای بچه ها طنینی ملکوتی در فضای افکنده بود و تاثیر آن به حدی بود که برخی از مأموران شیعه که در اردوگاه بودند، اشک در چشم هایشان حلقه زده بود ولی قدرت ذکر حتی کلمه ای را نداشتند.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب