به مناسبت سی ام تیر ماه سال ۱۳۶۱
سرهنگ خلبانی كه عباس دورانش شد
به گزارش كادو دونی بامداد روز سی ام تیر ماه سال۱۳۶۱، هواپیمای آتش گرفته ایرانی در مقابل چشمان خبرنگارانی كه خودشان را برای پوشش اخبار اجلاس غیرمتعهدها به بغداد رسانده بودند به هتل محل برگزاری اجلاس كوبیده می شود
خبرگزاری مهر- گروه فرهنگ
بلافاصله پس از آزادسازی خرمشهر، آمریکا، هم پیمانان اروپایی این کشور و چند کشور عربی به این نتیجه می رسند که با وجود ادعای چندی قبل صدام حسین در مصاحبه با روزنامه «الدوره» در خصوص اینکه این جنگ به خاطر فتح و تصرف چند صد کیلومتر اراضی خاک ایران نیست و همه چیز محدود به اهداف نظامی نمی گردد بلکه این جنگ به خاطر سرنگونی رژیم جمهوری اسلامی ایران است؛ صلاح در این است که هرچه سریع تر آتش بس برقرار و عراق از شرایط خطرناکی که در مواجه با آن قرار گرفته بود نجات پیدا کند. بهترین راه خروج از این بحران را هم واگذاری ریاست اجلاس سران کشورهای غیرمتعهد و صدور اطلاعیه ای توسط این اجلاس آن هم در خلال برگزاری این اجلاس در شهر بغداد تشخیص می دهند. شهری که از سوی عراق بارها امن اعلام شده و دیکتاتور بعثی مدعی بود حتی پرنده ای جرأت ندارد در آسمان بغداد پرواز کند. در چنین شرایطی و با در نظر گرفتن این مسأله که برگزاری یا صدور هر نوع اطلاعیه ای از سوی این اجلاس بدون شک به ضرر نظام جمهوری اسلامی ایران تمام می شد، ایجاد ناامنی در استان بغداد در دستور کار نظامی – سیاسی جمهوری اسلامی قرار گرفت تا ضمن هدف قرار دادن تأسیسات پالایشگاهی «الدوره» در جنوب شرقی شهر بغداد، از برگزاری نشست سران غیرمتعهدها جلوگیری شود. سرهنگ خلبان عباس خلبانی بود که خیلی زود فرماندهان نیروی هوایی ارتش جمهوری اسلامی ایران برای اجرای این عملیات به نام وی رسیدند.
عباس دوران متولد سال ۱۳۲۹ شهر شیراز بود که بعد از دریافت دیپلم در سال ۱۳۵۱ بلافاصله وارد دانشکده خلبانی نیروی هوایی ارتش شده بود. دوران بعد از طی دوره مقدماتی در ایران، برای ادامه تحصیل و طی دوره تکمیلی به آمریکا اعزام شده و بعد از دریافت نشان و گواهینامه خلبانی در این کشور به ایران بازگشته بود و در زمان شروع جنگ تحمیلی در روز ۳۱ شهریورماه ۱۳۵۹ در پست افسر خلبان شکاری و معاونت عملیاتی فرماندهی پایگاه سوم شکاری (شهید نوژه) انجام وظیفه می کرد. چیزی از شروع جنگ نگذشته بود که نام دوران با عملیات های پیروزمندانه و غرورآفرینش روی زبان ها افتاد. خصوصا پس از انجام یک عملیات متحورانه در تاریخ هفتم آذر ۵۹. جایی که سرهنگ خلبان عباس دوران و سرهنگ خلبان خلعتبری دو ناوچه نیروی دریایی عراق را در حوالی اسکله «الامیه» و «البکر» غرق و چنانچه خود عراقی ها می گفتند نیروی دریایی عراق را به نابودی کشاندند. عملیات پشت عملیات که سبب شده بود سرهنگ دوران برای روزهای متوالی حتی فرصت درآوردن پوتین هایش را پیدا نکند تا آن طور که در یادداشت های روزانه اش آورده بود بین انگشتان پایش کپک بزند، خیلی زود بیشتر از ۱۲۰ پرواز جنگی را به نامش ثبت نمود که در بین پروازهای جنگی در نیروی هوایی رکورد به حساب می آمد و حزب بعث عراق را بر آن داشت تا برای سرش جایزه تعیین کنند. با این وجود عباس دوران از بذل جان هم دریغ نداشت. همیشه می گفت من این تخصص را از جیب مردم به دست آورده ام و دفاع از کشور به نیابت از تمام مردم را وظیفه خود می دانم تا آنجا که اگر هواپیمایم بال نداشته باشد خودم بال درآورده و بر سر دشمن فرود می آیم.
تمام این اطلاعات فرماندهان نیروی هوایی را به این اطمینان رسانده بود که عباس دوران بهترین فردی است که می توان این عملیات سرنوشت ساز و دشوار را به او سپرد. حکم مأموریت در بیستم تیرماه ۱۳۶۱ به سرهنگ دوران ابلاغ و روز ۳۰ تیرماه ۱۳۶۱ سه هواپیما که هر کدام دو سرنشین داشتند با هدف بمباران پالایشگاه بغداد، نیروگاه اتمی بغداد و «پایگاه الرشید» یا ساختمان اجلاس در بغداد به سمت آسمان این شهر به پرواز در آمدند. خلبانان هواپیمای شماره یک: عباس دوران – منصور کاظمیان، هواپیمای شماره دو: اسکندری – باقری و خلبنان هواپیمای شماره سه که قرار بود بعنوان پشتیبان دو جنگنده اول در صورت بروز هرگونه مشکلی عملیات را ادامه دهد: توانگریان – خسروشاهی تعیین شده بودند که در همان زمان ابلاغ حکم درصد خطر عملیات شان بیشتر از ۸۰ درصد تعیین و این مسأله به آنها ابلاغ گردیده بود. همه چیز طبق برنامه در حال اجرا بود تا اینکه جنگنده های ایرانی در فاصله تقریباً ۱۵ کیلومتری بغداد با دیوار آتش و پدافند دشمن روبه رو می شوند و چند گلوله ای هم به هواپیمای دوران و کاظمیان برخورد می کند که سبب از کار افتادن موتور سمت راست هواپیما می شود. با این وجود پروازشان را به سمت جنوب شرقی شهر بغداد که پالایشگاه «الدوره» در آنجا قرار گرفته بود ادامه می دهند و علیرغم پدافند بسیار قدرتمند دشمن و مورد برخورد و از بین رفتن قسمت عقب جنگنده شان، تمام بمبها را روی این پالایشگاه تخلیه می کنند و بعد در حالیکه سوختن پالایشگاه را در پشت سرشان نظاره گر بودند مسیرشان را به سمت همان هتلی که قرار بود کنفرانس غیرمتعهدها در آن برگزار گردد ادامه می دهند. همین که خلبنان کاظمیان لهیب شعله های آتش را که از سمت دم هواپیما به سمت کابین در حال پیش روی بود حس می کند، صندلی اش در هوا به پرواز در می آید. درست چند لحظه پس از آن که سرهنگ دوران به او برای ترک هواپیما اصرار کرده بود. کاظمیان که هم اصرارهای دوران را شنیده بود و هم به خوبی به خاطر می آورد که چطور رفیق همرزمش همیشه به او می اظهار داشت: «منصور جان اگر یک وقت هواپیما گرفتار مشکلی شد تو خودت را به بیرون پرت کن و منتظر من نمان، چون من باید در هواپیما بمانم و مأموریتم را به اتمام برسانم» بدون هیچ تردیدی اطمینان داشت که صندلی اش توسط سرهنگ دوران با دکمه ایجکت به خارج پرتاب شده است. در این عملیات هم خلبان رشید نیروی هوایی جمهوری اسلامی ایران مصر به اتمام مأموریت خود بود و در حالیکه می دانست هواپیمای آتش گرفته توان بازگشت به سمت مرزهای میهن را ندارد تصمیم گرفته بود تا با اقدامی شجاعانه طومار اجلاس سران غیرمتعهدها را در هم بپیچد.
صبح روز سی ام تیر ماه سال ۱۳۶۱، هواپیمای آتش گرفته ایرانی در مقابل چشمان سیل خبرنگارانی که خودشان را برای پوشش اخبار اجلاس غیرمتعهدها به بغداد رسانده بودند به هتل محل برگزاری اجلاس کوبیده می شود و به قیمت شهادت سرهنگ عباس دوران، بلافاصله برگزاری اجلاس سران غیرمتعهدها به دلیل فقدان امنیت در بغداد لغو می گردد تا این خلبان بی پروا آخرین عملیات خویش را به قیمت بذل جان به بهترین شکل به پایان برساند و خدمتی فراموش نشندنی به هم وطنان و کشورش مبذول دارد. خدمتی که بدون شک برای همیشه در حافظه تاریخی مردم ایران و مام وطن با حروفی درخشان به سرخی خون به یادگار باقی خواهد ماند.
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب