از مطالعه پیش از فروش تا هدیه به كسی كه توان خرید ندارد؛
داستان كتابفروش زاهدانی
كادو دونی: پیرمردی با محاسن سفید كه هر روز در پیاده رو بساط كتابش برپاست. پانزده سالی هست كه زندگی اش به كتاب گره خورده و شكر خدا كرونا هم نتوانسته او را از كتابخوانی و كتابفروشی جدا كند.
به گزارش کادو دونی به نقل از مهر، روزنامه ایران نوشت: تنها یک آرزو دارد؛ عمر طولانی. نه به جهت اینکه بیشتر زندگی کند و از بودن در این دنیا لذت ببرد بلکه به جهت اینکه بیشتر کتاب بخواند و هر روز به معلوماتش اضافه شود. اهالی خیابان امیرالمؤمنین (ع) زاهدان سالهاست او را می شناسند. پیرمردی با محاسن سفید که هر روز در پیاده رو بساط کتابش برپاست. ۱۵ سالی هست که زندگی اش به کتاب گره خورده و شکر خدا کرونا هم نتوانسته او را از کتابخوانی و کتابفروشی جدا کند.
تفاوت بساط کریم شه بخش در زاهدان با باقی کتابفروش های خیابانی که در بسیاری از شهرها کسب و کارشان رونق دارد این است که بسیاری از کتاب های وی هدیه مردم است و او هم با کسانی که اهل کتاب باشند و پولی برای خرید نداشته باشند، همین کار را می کند یعنی هدیه می دهد. اما این تنها تفاوت او با باقی کتابفروش ها نیست؛ خودش می گوید همه کتاب ها را اول می خواند بعد داخل بساطش می گذارد. او یکی از کتابخوان ترین کتابفروش های ایران است: «با خواندن هر کتاب حس خوبی پیدا می کنم. اهل منطقه کورین هستم و وقتی بچه بودم همراه خانواده به زاهدان آمدم. روستای ما تا شهر ۸۰ کیلومتر فاصله دارد. آن سال ها زاهدان یک شهر خیلی کوچک بود و این همه ماشین نداشت. در روستا دام داشتیم و زندگی مان از گله گوسفند تامین می شد اما خشکسالی زندگی مان را تیره کرد. آب نداشتیم و مجبور بودیم برای تامین علوفه و آب کیلومترها دورتر برویم.
قهر طبیعت هر سال بیشتر شد تا اینکه بسیاری از گوسفندان تلف شدند و دیگر هیچ دامی نماند و به امید پیدا کردن کار راهی زاهدان شدیم. من از همان کودکی عاشق کتاب و مطالعه بودم. آن سال ها خبری از مدرسه نبود و مکتب می رفتیم. معلم ما ملأ بود و قرآن درس می داد. با خواندن قرآن با سواد شدم و تحصیلات را تا جایی که می توانستم تفسیر قرآن کنم ادامه دادم. علاقه به کتب دینی از همان جا شکل گرفت و هر کتاب دینی که درباره ائمه (ع) پیدا می کردم فوراً می خواندم.»
نخستین روزهایی را که بساط کتاب در پیاده رو و در نزدیکی مسجد امیرالمؤمنین برپا کرد فراموش نمی نماید. این بساط بهانه ای بود که بتواند هم کتاب بخواند و هم کتاب دست مردم بدهد: «برای خرید کتاب به تهران و قم می رفتم و نمایشگاه بین المللی کتاب را هم از دست نمی دادم. تا ۵ سال پیش هر سال برای خرید کتاب های جدید به تهران می آمدم. اهتمام می کردم با پول کمی که دارم کتاب های ارزان قیمت و مفیدی بخرم. برخی از ناشران وقتی علاقه ام را می دیدند تخفیف خوبی می دادند. اما آخرین بار دو کارتن از کتاب هایی که خریده بودم دزدیده شد. مثل کسی که بچه اش را گم کرده باشد همه جا را گشتم. آن کتاب ها همه چیز من بود و از اینکه پیش از مطالعه دزدیده شده بودند غصه می خوردم. از آن سال به بعد دیگر تهران نیامدم.
سرانه مطالعه در سیستان و بلوچستان پایین است و تازه از خود کتابخوانی هم که بگذریم، بسیاری از مردم قدرت خرید کتاب ندارند. حتی برای کتاب های ارزان هم کلی چانه می زنند. با این همه کم نیستند کسانی که علاقه زیادی به مطالعه دارند و من بعنوان کسی که از نزدیک با مردم ارتباط دارم این را می فهمم. برای همین وقتی می بینم کسی قدرت خرید ندارد و چشمش دنبال فلان کتاب است، هدیه می دهم.»
مغازه محمد دوست محمدی از کتابفروش های قدیم زاهدان چند قدم آن طرف تر از بساط کتابفروشی کریم است اما در این سال ها هیچ وقت به او اعتراض نکرده است. دوست محمدی می گوید بسیاری از مردم هر روز وقتی او را غرق مطالعه کتاب می بینند به کتاب علاقمند می شوند: «سالهاست او را می شناسم. بامداد زود خودش را ازراه دور به اینجا می رساند و بساط کتاب هایش را پهن می کند. غروب هم همه کتاب هایش را در مغازه ما امانت می گذارد و می رود. عاشق کتاب است و هر کتابی که به دستش می رسد می خواند. باور کنید در زیر این آفتاب سوزان ساعت ها نشستن و مطالعه کردن دشوار است اما کریم وقتی غرق مطالعه می شود به هیچ چیز دیگری توجه نمی نماید. علاقه زیادی به کتاب های ادبی و سیره دوده دارد. هر نکته ای را که متوجه نشود از ما می پرسد یا برای فهمیدن آن یک کتاب دیگر می خواند.
همه این کتاب ها را مردم به او هدیه می دهند و او هم با قیمت پایین می فروشد و اگر هم کسی پول نداشته باشد هدیه می دهد. درباره کتاب هم به مشتری با هر سلیقه ای خوب توضیح می دهد. کریم چند کتاب هم درباره امویان و عباسیان نوشته که هنوز چاپ نشده است. به هر حال چاپ کتاب بدون سرمایه ممکن نیست مخصوصاً کریم که زندگی اش با سختی می گذرد و برای پرداخت اجاره خانه گاهی مجبور می شود از مغازه دارها پول قرض بگیرد. هفت فرزند دارد و در یک خانه کوچک زندگی می کند و ماهانه یک میلیون و ۴۰۰ هزار تومان اجاره می دهد. حالا فکرش را بکنید با این اوصاف چند بار توفان شن و باران هم بساط کتاب هایش را به هم ریخته: «اینجا گاهی رگبار می شود و در چشم به هم زدنی، آب همه چیز را با خودش می برد. دو بار همین جوری همه کتاب هایم را آب برد. کتاب هایی که خیلی دوست داشتم به دیگران هدیه می دادم که بخوانند.»
البته این فقط باد و باران سیستان و بلوچستان یا آن سارق نمایشگاه کتاب تهران نبوده که بساط کریم را جارو کرده و برده، بلکه چندباری هم همین جا در زاهدان وقتی برای نماز بساطش را رها کرده، چند جلدی از کتاب هایش ناپدید شده است اما او خیلی هم ناراحت نمی گردد، وقتی مقرر است کتابت را هدیه دهی چه بهتر که کسی بردارد تا باد و باران از بینش ببرد: «وقتی جوان ها مشغول تماشای کتاب می شوند از آنها دعوت می کنم چند دقیقه ای کنارم بنشینند تا برایشان کتاب بخوانم. کتاب مسیر درست زندگی را نشان می دهد، اگر خوش شان آمد و پولی نداشتند، هدیه می دهم ببرند بخوانند. کتاب های دانشگاهی را هم که هدیه می گیرم رایگان به دانشجوها می دهم چون آنها نباید دغدغه ای جز درس خواندن داشته باشند.»
او از حال و روز مردم زاهدان در روزگار کرونایی می گوید: «این روزها کرونا سبب شده مردم کمتر برای خرید بیرون بیایند که خرید کتاب هم از این قاعده مستثنی نیست. با توجه به این من تقریباً هر روز اینجا سر بساط کتاب هستم. فکر می کنم حتی اگر یک نفر هم کتاب مورد علاقه اش را در بساط من پیدا کند پس آمدنم مفید می باشد. هنوز کتابی درباره کرونا منتشر نشده و اگر منتشر گردید خیلی دوست دارم مطالعه کنم.»
او درباره نشستن در پیاده رو و بساط کردن کتاب می گوید: «سقفی بالای سر ندارم و باد و باران و آفتاب کتاب ها را از بین می برد. مدتی قبل شهرداری قول داد برای من همین جا کیوسک نصب کند که فکر کنم بعد یادشان رفت. فعلاً که تنها آرزویم این است عمری طولانی داشته باشم و کتاب های زیادی بخوانم. دلم می خواهد تا آخرین نفس بخوانم. در کنار آن هم آرزو دارم روزی کتاب هایی که درباره دوده (ع) نوشته ام و سال ها برای نوشتن شان عمر گذاشته ام و مطالعه کرده ام به چاپ برسد.
منبع: كادو دونی
این مطلب را می پسندید؟
(1)
(0)
تازه ترین مطالب مرتبط
نظرات بینندگان در مورد این مطلب